شناسايي و اولويت بندي شاخص هاي مسكن گروه هاي كم درآمد بر مبناي رويكردي ادراكي-ذهني مطالعه موردي: شهر بجنورد

مقوله مسكن مسئله اي چندوجهي و در عين حال تشديد شونده است .در اين راستا تأمين مسكن اقشار كم درآمد با توجه به آسيب پذيري بيشتر و توانايي پايين تر بهره برداران آن ها پيچيدگي مضاعفي دارد. اتخاذ سياست مناسب، مستلزم شناخت واقع گرايانه نسبت به نياز بهره برداران ميباشد. در اين پژوهش هدف شناسايي نيازها، انتظارات و اولويت هاي گروه هاي كم درآمد در زمينه مسكن است. بدين منظور، روش كيفي از نوع نظريه زمينه‌اي با استفاده از ابزار مصاحبه عميق نيمه ساختاريافته انتخاب شده است. نمونه موردي اين پژوهش، شهر بجنورد كه با مهاجرت گروه هاي مختلف از اقشار كم درآمد در دهه هاي اخير مواجه بوده، انتخاب شده است. جمع بندي نتايج نشان داد كه دغدغه بهره برداران بيشتر در خصوص محيط مسكوني بوده به گونه اي كه 75درصد كدها در قالب 12 شاخص به اين موضوع اختصاص يافته است. ساير كدها مرتبط با واحد مسكوني بوده و در قالب 8 شاخص استخراج شده است. تخصيص اين شاخص ها به دسته بندي چهارگانه مستخرج از مباني نظري نشان دهنده اولويت جنبه هاي اجتماعي (41 درصد) و كالبدي (35درصد) در ارزيابي كيفيت سكونت است. بررسي دقيق تر شاخص ها نشان دهنده تمركز بيشتر ساكنان بر امنيت و آرامش محيط مسكوني در جنبه اجتماعي و دسترسي به خدمات عمومي در جنبه كالبدي است. اين پژوهش مي تواند مبنايي براي برنامه ريزي هدفمند مسكن گروه هاي كم درآمد مبتني بر رويكرد اداركي-ذهني به منظور اولويت دهي به نيازهاي واقعي بهره برداران باشد.