نقش متغير فرهنگ در گفت‌وگوهاي ديني واتيكان

تعامل بين اديان در دهه‌هاي اخير بر اساس تأكيد بر هم‌زيستي و صلح است و همين مي‌تواند پاياني باشد بر مجادلات كم‌ثمر كلامي و منازعات ميان پيروان اديان. در اين بين، پيروان اديان ابراهيمي در قالب مؤسسات مختلف گفت‌وگوي اديان، همين خط مشي را در پيش گرفته‌اند و مي‌كوشند كمكي باشند براي ديپلماسي ديني در صحنه بين‌الملل؛ ديپلماسي‌اي كه نتيجه‌اش صلح و امنيت پايدار ميان پيروان اديان مختلف است. البته دلايل گوناگون بسياري وجود دارد كه در مسير اين خط مشي، دشواري‌هايي را ايجاد مي‌كند و در نيل به اين هدف تأثيرگذار است. از جمله اين دلايل بي‌توجهي به پيشينه تمدني و قومي گفت‌وگوگران است كه در قالب بخشي از فرهنگ هر منطقه و افراد بررسي مي‌شود. شرايط ظاهري، زماني، مكاني، اجتماعي، فرهنگي و سياسي و همچنين تفكر و نوع برداشت گفت‌وگوگران از دين، و تفسيري كه بر اساس اولويت‌هايشان مطرح مي‌كنند، بسته به بستر فرهنگي و قومي‌شان متفاوت است. يكي از اين مؤسسات شوراي پاپي گفت‌وگوي اديان است كه همواره در بيانيه‌هايش بر لزوم گفت‌وگوي ميان اديان و فرهنگ‌هاي مختلف تأكيد دارد. در اين پژوهش بر آنيم تا نكات موجود در يكي از بيانيه‌هاي اين شورا درباره گفت‌وگوي ميان اديان را بررسي كنيم.