جستاري در جشن‌هاي ديني و مذهبي در ايران عصر صفويه

برگزاري آيين‌هاي شادي‌بخش، پيوندي عميق با جوامع مختلف انساني دارد. جامعه ايران نيز در سير تحول تاريخي خود، از اين سنّت به دور نبوده است. با شكل‌گيري و تداوم حكومت صفويان (907 ـ 1135 ق)، فضاي مناسبي جهت بازآفريني و تكرار گونه‌هاي مختلفي از شادمانه‌ها فراهم شد. به نظر مي‌رسد كه مراسم مرتبط با آيين‌هاي شادي‌بخش را بتوان در دو قالب «سنّتي» و «مذهبي» تفكيك نمود. جشن‌هاي سنّتي همانند نوروز، به‌عنوان نماد تاريخي، بخش جدايي‌ناپذير آيين‌هاي درباري و عمومي جامعه بود؛ اما گستره قابل توجهي از شادمانه‌ها، پيوند ناگسستني با رويكردهاي ديني و مذهبي حاكميت و جامعه داشت. نوشتار حاضر، بر آن است تا به روش وصفي و تحليلي و با اتكا بر منابع كتابخانه‌اي، به بررسي و معرفي برخي از آيين‌هاي مرتبط با جشن‌هاي مذهبي مانند: عيد قربان، خضر نبي(ع)، غدير خم و ميلاد ائمه(ع) بپردازد