تحليل تاريخي علل ساختاري زوال حكومت آل‌بويه

آل بويه با استيلا بر بسياري از مناطق مركزي و غرب ايران و دست يافتن بر دارالخلافه بغداد، به مهم‌ترين  عامل اثرگذار بر رويكرد و غالب مناسبات نهاد خلافت تبديل شد. با اين همه، دولت آل بويه خيلي زود انسجام خود را از دست داد و در مسير سقوط قرار گرفت. اين نوشتار، با روش تحليلي ـ تاريخي، كوشيده است به اين پرسش پاسخ دهد كه چگونه برخي از مهم ترين دلايل برآمدن بويهيان، در مدتي نسبتاً كوتاه به عامل نهايي سقوط اين خاندان تبديل شد؟يافته‌هاي مقاله، نشان مي‌دهد كه بسياري از ويژگي هاي انحصاري آل‌بويه، از جمله: مركزيت چندگانه، نگرش تعصب آميز مذهبي و عدم انسجام و يكپارچگي قومي و مذهبي در ميان سپاهيان، پس از استقرار كامل بويهيان و با گذر زمان، نقاط ضعف خود را نشان داد و به معضلي ساختاري براي حاكمان اين خاندان تبديل شد كه سرانجام، زوال اين حكومت را رقم زد.