بررسي وضعيت اضطراب وجودي و خودارزشيابي مركزي و ارتباط آنان با جهت‌گيري زندگي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه‌كننده به انجمن ديابت شهر اروميه در سال 1400

پيش‌زمينه و هدف: فعاليت‌هاي حركتي كم در بيماران مبتلا به ديابت باعث افزايش علائم اختلالات خلقي ازجمله اضطراب، افسردگي و استرس مي‌شود. بنابراين براي فرد مبتلا به ديابت قبول و پذيرش اين موضوع كه بايد زندگي خود را بر اساس بيماري تغيير دهد، هميشه مشكل بوده است. لذا در اين راستا مطالعه‌اي باهدف تعيين وضعيت اضطراب وجودي و خودارزشيابي مركزي در بيماران مبتلا به ديابت و ارتباط آنان با جهت‌گيري زندگي اين افراد در شهر اروميه در سال 1400 انجام گرفت. مواد و روش كار: اين مطالعه توصيفي-تحليلي بر روي 360 نفر از بيماران مبتلا به ديابت در شهر اروميه، ايران در سال 1400 انجام شد. از پرسشنامه‌هاي دموگرافيك، پرسشنامه اضطراب وجودي گود، پرسشنامه جهت‌گيري زندگي و نيز مقياس خودارزشيابي مركزي جاج براي جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از آماري توصيفي و استنباطي توسط نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 16 تجزيه‌وتحليل شدند. براي مقايسه ميانگين متغيرهاي دو گروهي از آزمون تي مستقل، بيش از دو گروه از آزمون ANOVA و تعيين ارتباط بين متغيرها از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون استفاده شد سطح معني‌داري 0.05 P براي آناليزهاي آماري در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بر اساس آزمون همبستگي پيرسون، بين نمرات خود ارزشيابي مركزي و اضطراب وجودي شركت‌كننده‌ها در پژوهش ارتباط آماري معني‌داري وجود نداشت (p=0.547). بااين‌حال، بر اساس آزمون همبستگي پيرسون، بين نمرات خود ارزشيابي مركزي و جهت‌گيري زندگي شركت‌كننده‌ها در پژوهش ارتباط آماري مستقيم و معني‌داري وجود دارد (p=0.022). همچنين بين نمرات اضطراب وجودي و جهت‌گيري زندگي شركت‌كننده‌ها در پژوهش ارتباط آماري معني‌داري وجود نداشت (p=0.065). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج حاصل‌شده در اين مطالعه كه حاكي از ارتباط معني‌دار بين نمرات خود ارزشيابي مركزي و جهت‌گيري زندگي بيماران دچار ديابت بود، توصيه مي‌گردد كه براي افزايش بينش مثبت بيمار و كاهش بدبيني، افزايش توانايي بيماران براي كسب موفقيت و قدرت ساز گاري هيجاني و بهبود نگرش آن‌ها، آموزش‌هاي لازم از سوي پرستاران در طي دوران بستري و حين ترخيص صورت گيرد.