ارزيابي كودك همسري در آيينه فرهنگ قرآني

بناي سعادتمندي و تكامل در اسلام، از مسير خانواده مي گذرد. به گونه اي كه در فرهنگ اسامي براي امر ازدواج، احكام و توصيه هاي فراواني وجود دارد. از زمان بعثت تا دوره كنوني، برخي مسائل در بستر فرهنگ و زمانه، در جوامع گوناگون شكل گرفته كه براي حجيّت و اعتباريابي به قرآن و فرهنگ وحياني مرتبط شده است. يكي از مسائل چالش برانگيز در حوزه خانواده، پديده كودك همسري است. يعني دختر و پسري كه به بلوغ كامل نرسيده اند، ازدواج مي كنند. پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي و ابزار گردآوري كتابخانه اي- استنادي و سطح تحليلِ تحليل محتوا، به دنبال پاسخ به اين سؤال است كه كودك همسري در آيينه قرآن، روايات و تاريخ چگونه ارزيابي مي شود؟ يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه از منظر قرآن، آيه 4 سوره طاق و آيه 32 سوره نور دلالت بر كودك همسري ندارد و براساس سياق، مراد آيات، امر ازدواج افرادي است كه شايستگي و آمادگي ازدواج داشته و رشيد هستند. همچنين اين مقوله با لوازم قرآني نكاح از جمله؛ وصول به آرامش، رحمت و مودّت بين زوجين و لزوم داشتن رابطه عاشقانه، در تعارض است. در روايات به مفسده كودك همسري اشاره شده است و رواياتِ كودك همسري براساس اصول فقه الحديث با قاعده لا ضرر و لا حرج كه هر دو ناظر بر احكام اوليه است حتي به فرض صحت و دلالت احاديث، در اين مسئله محدود مي شود. كودك همسري در آيينه تاريخ، بيانگر ردِ اين مقوله بوده و سن عايشه زمان ازدواج 17 سال و سن حضرت فاطمه(ع)حدود 15 سال بوده است و رواياتِ سن عايشه را بايد در گفتمانِ افتخار قيبل هاي و رقابتِ بين همسران فهميد كه باز توليد عناصر فرهنگ جاهلي در حوزه خانواده و نگاه به زن است.