گونه‌شناسيِ مأموريت‌محورِ مؤسسات پژوهشي دولتي در نظام ملي نوآوري

مؤسسات پژوهشي از جمله كليدي‌ترين بازيگران نظام ملي نوآوري محسوب مي‌شوند كه نقش بسيار مهمي در تعيين جهت‌گيري‌ها و جريانات علم و فناوري ايفا مي‌كنند. لذا شفاف‌سازيِ جايگاه آنها در نظام نوآوري و متعاقباً جهت‌دار كردنِ مسير حركت آنها از اهميت بسزايي در راستاي مأموريت‌گراييِ آنها برخوردار است. با اين حال،‌ شواهد موجود حاكي از آن است كه كاركردهاي مورد انتظارِ اين مؤسسات به طور مؤثر محقق نشده است. يكي از دلايل آن مي‌تواند ناشي از فقدان چارچوبي مأموريت‌محور از انواع اين مؤسسات و رفتار مورد انتظار از آنها در نظام ملي نوآوريِ باشد. لذا، هدف اصلي پژوهش حاضر شناسايي دقيق كاركردهاي اصلي مؤسسات پژوهشي دولتي و حوزه‌هاي تمركز آنها بر اساس روش مرور نظام‌مند ادبيات و بررسيِ تطبيقيِ برخي نمونه‌هاي خارجي و متعاقباً ارائه چارچوبي براي گونه‌شناسيِ مؤسسات پژوهشيِ دولتي به منظور فراهم آوردن مبنايي جهت تخصيص مأموريت به آنها است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه 5 نوع مؤسسه پژوهشي شامل «مؤسسات پژوهشي علمي‌بنيادي»، «مراكز سياست‌پژوه و اتاق‌هاي فكر»، «مؤسسات پژوهشي فناورانه و صنعتي»، «مؤسسات پژوهش و فناوري» و «مؤسسات پژوهشيِ مسئله‌محور» بر اساس دو بُعد حوزه‌هاي كاركردي و تمركز در زنجيره نوآوري قابل تفكيك هستند كه مي‌تواند مبنايي براي تعيين مأموريت آنها و متعاقباً برنامه‌ريزي در راستاي جهت‌گيري برخي الزامات مديريتي در اين مؤسسات باشد.