بررسي اصول مكان‌يابي پروژه‌هاي‌ محرك توسعه شهري در بافت هاي تاريخي (نمونه موردي: منطقه 12 شهر تهران)

زمينه و هدف: توسعه بي‌رويه شهر، تغييرات ساختار اقتصادي_اجتماعي، عدم تطبيق و همخواني بافت‌هاي مجاور و بي‌توجهي مديريت شهري به مناطق تاريخي از يك‌سو و فرصت توسعه و سرمايه‌گذاري مناسب در پيرامون شهر از سوي ديگر، باعث افت كيفيت زندگي در اين محلات و كنار گذاشته شدن آن‌ها از فرآيند توسعه شهري شده است. در مقابل، بازگشت به اصل توسعه درون‌زا و حيات‌بخشي مجدد به فضاهاي شهري از دست رفته با ايجاد جذابيت در بافت‌هاي تاريخي، مي‌تواند محركي براي توسعه آن‌ها باشد. در اين راستا اجراي پروژه‌هاي محرك توسعه در بافت‌هاي تاريخي شهري امري اجتناب‌ناپذير به شمار مي‌رود. اين پژوهش كاربردي در صدد تبيين و اولويت‌بندي معيارهاي مكان‌يابي پروژه محرك توسعه شهري در بافت‌هاي تاريخي است. بدين منظور بافت تاريخي منطقه ۱۲ شهر تهران با وجود پتانسيل‌هاي ارزشمند تاريخي در مركز شهر قديم تهران انتخاب شد.روش بررسي: پژوهش حاضر كه در سال 1398 انجام شده، از نوع توصيفي- تحليلي است و از روش تحليل شبكه‌اي فازي (FANP) جهت اولويت‌بندي معيارها بهره گرفته است. بدين منظور، پس از مطالعه مباني نظري پژوهش به روش اسنادي- كتابخانه‌اي، معيارهاي مناسب مكان‌يابي پروژه محرك توسعه شهري به روش تحليل عاملي وزن‌دهي شده و جهت ارزيابي در نرم‌افزار Super Decisions وارد شد.بحث و نتيجه گيري: مي‌توان نتيجه گرفت كه در مكان‌يابي پروژه محرك توسعه در بافت تاريخي، تسهيل حركت پياده و ايجاد اشتغال نقشي اساسي ايفا مي‌نمايند. و برخلاف تصور رايج كه احياي ميراث فرهنگي و تاريخي مهمترين عامل در تحريك بافت تاريخي به شمار مي‌رود، اين معيار در جايگاه كم اهميت‌ترين‌ معيارها قرار گرفت.