تأثير نوع عصاره‌گير و نسبت خاك به عصاره‌گير بر استخراج ميزان پتاسيم قابل جذب خاك

پتاسيم به عنوان عنصري ضروري كه نقش آن در متابوليسم گياهان و مقاومت آنها در برابر تنش هاي زيستي و محيطي بارها ثابت شده است، براي مديريت بهينه، نياز به استخراج و اندازه گيري دقيق دارد. تحقيق حاضر با هدف بررسي اثر نسبت خاك به عصاره گير بر اندازه گيري مقدار پتاسيم قابل جذب خاك انجام شد. بدين منظور در مهر ماه سال 1400، تعداد 62 نمونه خاك سطحي از مزارع كشاورزي سراسر كشور برداشته و مقدار پتاسيم آنها توسط سه عصاره گير استات آمونيوم 1 مولار (سه نسبت 5:1، 10:1 و 20:1)، آمونيوم بيكربنات-DTPA (2:1، 5:1 و 10:1) و مهليچ-3 (5:1، 10:1 و 20:1)، در موسسه تحقيقات خاك و آب كرج اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه مقدار پتاسيم قابل جذب اندازه گيري شده، توسط عصاره گيرهاي استات آمونيوم و مهليچ-3 فاقد اختلاف معني دار بود، اما اين دو عصاره گير با آمونيوم بيكربنات-DTPA اختلاف معني دار داشتند. احتمالاً دليل اين اختلاف، جايگزين شدن نسبت 2:1 با نسبت 20:1 در روش عصاره‌گيري با آمونيوم بيكربنات-DTPA است. با افزايش نسبت خاك به عصاره گير، ميزان برآورد پتاسيم قابل جذب خاك توسط هر سه عصاره گير به طور معني داري افزايش يافت. به طور ميانگين، مقدار پتاسيم عصاره گيري شده در نسبت 20:1 به ترتيب %11/5 و %5/01 بيشتر از نسبت 5:1 و 10:1 استات آمونيوم و %8/79 و %6/84 بيشتر از نسبت 10:1 و 5:1 مهليچ-3 بود. با استفاده از نسبت 10:1، هر سه عصاره گير مقدار پتاسيم قابل جذب خاك را بدون اختلاف معني دار اندازه گيري كردند. بنابراين، پيشنهاد مي شود كه در مواقع لزوم مي توان از هر سه عصاره گير براي تعيين مقدار پتاسيم قابل جذب استفاده كرد. همچنين به نظر مي رسد كه نسبت 10:1، نسبت مناسبي براي اندازه گيري مقدار پتاسيم قابل جذب با حداقل تفاوت بين عصاره گيرهاي مختلف باشد.