بررسي روند تغييرات كميت و شوري آب زيرزميني و عوامل مؤثر بر آن در حوضه شيراز با استفاده از داده‌هاي زميني و سنجش‌ازدور

افت سطح ايستابي و پيامدهاي آن در مناطق خشك و نيمه‌خشك به دليل بهره‌برداري بي‌رويه از منابع آب زيرزميني يكي از چالش‌هاي پيش رو در سال‌هاي آينده خواهد بود. ازاين‌رو در اين پژوهش به بررسي  روند سطح آب زيرزميني و شوري آن در حوضه شهر شيراز در طي دوره آماري 27 ساله (1372- 1399)  پرداخته شد. بررسي سري زماني تراز سطح ايستابي حاصل از چاه‌هاي پيزومتري با استفاده از آزمون من‌كندال نشان‌دهنده روند معني‌دار كاهشي است؛ به‌طوري‌كه روند منفي تغييرات سطح ايستابي بعد از نقطه تغيير در خردادماه 1381 به 2/8 برابر دوره قبل از خود افزايش ‌يافته است. همچنين امكان كاربرد داده‌هاي حاصل از ماهواره GRACE به‌منظور پايش سطح آب زيرزميني موردبررسي قرار گرفت. نتايج حاكي از دقت بسيار خوب (NRMSE 10%) سري‌هاي مختلف داده GRACE در تخمين تغييرات سطح آب زيرزميني است. بررسي شوري آب زيرزميني با استفاده از داده‌هاي هدايت الكتريكي (EC) نشان‌دهنده روند افزايشي شوري  در سطح حوضه بود. عوامل مؤثر بر روند كاهشي كميت و كيفيت آب زيرزميني عواملي چون مقدار بارندگي، جمعيت و پوشش گياهي حاصل از ماهواره Landsat موردبررسي قرار گرفت. با توجه به نتايج حاصل‌شده مشاهده شد كه داده‌هاي بارندگي در حوضه داراي روند معني‌دار نيست. از طرفي روند افزايشي جمعيت و پوشش گياهي در حوضه و نبود منابع آب سطحي منجر به افزايش چشمگير برداشت از منابع آب زيرزميني گرديده است كه در برنامه‌ريزي‌ها، پايداري سرزمين بايستي موردتوجه جدي مديران قرار گيرد.