تاثير به‌كارگيري الگوريتم‌هاي مختلف دماي سطح زمين در برآورد مقادير تبخير-تعرق واقعي

يكي از روش‌‌هاي مناسب به‌منظور برآورد تبخير-تعرق واقعي، استفاده از فن سنجش از دور است كه به دليل پوشش مكاني و زماني مناسب، گزينه خوبي براي اندازه‌‌گيري‌‌ در سطح گسترده به حساب مي‌آيد. هدف از پژوهش حاضر، برآورد تبخير-تعرق واقعي با استفاده از الگوريتم سبال و به كارگيري الگوريتم‌هاي تابع پلانك و پنجره مجزا براي محاسبه تاثير پارامتر دماي سطح و مقايسه روش‌‌هاي مختلف برآورد دماي سطح و مشاهده تاثير آن بر مقادير تبخير-تعرق واقعي است. براي اين منظور، اطلاعات ميداني شامل دماي پوشش سبز در سطح مزرعه و اندازه‌‌گيري حجم آب ورودي و خروجي در مقياس لايسيمتر‌‌ درمزرعه تحت كشت يونجه در سال زراعي 99-1398 همزمان با روزهاي گذر‌‌ ماهواره لندست 8 برفراز محدوده مطالعاتي در نقاط از قبل تعيين شده در سطح مزرعه برداشت شد. پس از انجام پيش پردازش‌‌هاي لازم روي تصاوير ماهواره‌‌اي، ابتدا با استفاده از باند‌هاي حرارتي و دو الگوريتم پنجره مجزا و تابع پلانك، دماي مزراع تخمين زده شد. نتايج نشان داد در هر گذر با دماي پوشش گياهي اندازه‌‌گيري شده با استفاده از دماسنج مادون قرمز، الگوريتم پنجره مجزا مقادير همبستگي بالاتري نسبت به روش تابع پلانك به ميزان 68 تا 80 درصد داشت. در مرحله بعد به برآورد تبخير-تعرق با استفاده از الگوريتم سبال تحت دو سناريوي دماي تابع پلانك و پنجره مجزا پرداخته شد. مقايسه نتايج تبخير-تعرق واقعي محاسبه شده با لايسيمتر نشان داد كه پيكسل سرد بيشترين انطباق را با نحوه آبياري در لايسيمتر دارد، كه پيكسل سرد حاصل از الگوريتم پنجره مجزا با ميلي‌‌متر در روز 0.56=RMSE، 0.084=nRMSE و 0.992=NS، بيشترين مطابقت را با داده‌‌هاي لايسيمتر دارد. همچنين بر اساس شاخص rMBE الگوريتم پنجره مجزا با كم‌‌برآوردي در بازه 4.07- تا 3.22- درصد بوده در حاليكه الگوريتم تابع پلانك با بيش‌‌برآوردي در بازه 4.76 تا 12.65 درصد در نوسان بوده است. اين بررسي فقط اختصاص به پيكسل سرد ماهواره با شرايط بدون تنش آبي بوده و براي بررسي‌‌هاي بيشتر نيازمند ابزار دقيق مي‌‌باشد.