استفاده از لاتكس نانوكامپوزيت پليمري بر پايه نشاسته براي پوشش‌دهي كودهاي شيميايي و بررسي اثر عوامل مختلف در كنترل رهاسازي عناصرغذايي

در اين پژوهش از يك رويكرد جديد براي كاهش ميزان حلاليت كودهاي شيميايي استفاده گرديد. اين پژوهش در سال 1399 در پژوهشگاه بيوتكنولوژي كرج انجام گرفت. كود اوره گرانوله و NPK با استفاده از لاتكس نانوكامپوزيت پليمري بر پايه نشاسته با سه فرمولاسيون متفاوت A (بدون نانوذره)، B (حاوي نانوذره) وC (لاتكس تجاري) با استفاده از دستگاه روتاري درام پوشش‌دهي شدند و اثر عوامل مختلف مانند دما، تعداد لايه‌هاي پوششي و اندازه ذرات بر ميزان رهاسازي عناصرغذايي مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج حاصل از آناليز ميكروسكوپ الكتروني گسيل ميداني نشان داد كه نانوكامپوزيت پليمري بر پايه نشاسته به صورت يك پوشش كاملاً يكنواخت و صاف سطح اوره گرانوله را پوشانده است. كودهاي پوشش‌داده شده با فرمولاسيونB  (حاوي نانوذرات) عملكرد بهتري داشتند. بنابراين حضور نانوذرات در ساختار پوشش پليمري با بهبود خواص پوششي، رهاسازي عناصرغذايي را كنترل مي‌كند. بعد از گذشت 120 دقيقه ميزان رهاسازي اوره از سه فرمولاسيون A، B و C به ترتيب 63.3، 48.41 و 66.85 درصد برآورد گرديد كه تفاوت معني‌داري با هم داشتند. علاوه بر اين نتايج نشان داد كه با افزايش تعداد لايه پوششي زمان رهاسازي اوره و فسفر افزايش مي‌يابد در حاليكه رهاسازي پتاسيم با افزايش لايه پوششي روند مشخصي نداشت و غيرقابل پيش بيني بود. با افزايش دما ميزان رهاسازي اوره افزايش يافت. بررسي اثر اندازه ذرات بر رهاسازي اوره نشان داد كه دانه‌هاي گرانوله  پوشش‌داده شده بزرگتر از ۲ ميلي‌متر ميزان رهاسازي كمتري نسبت به دانه‌هاي گرانوله كوچكتر از 2 ميلي‌متر داشتند.