بهمن علاءالدين و حيات جاودانه او در ترانه‌هاي ايل: بررسي زبان‌شناختي و ادبي دو شعر بختياري

در اين مقاله تلاش مي‌شود تا به تحليل زبان‌شناختي و ادبي شعري از بهمن علاءالدين (شَوِ چهارده «شب چهارده») و شعري در ستايش وي از فيض‌الله طاهري اردلي (تا لَوتِه غزل‌خونِ كُني باز به آواز «تا لب غزل‌خوانِ خود را به آواز مي‌گشايي») پرداخته شود. بدين‌منظور، ابتدا اين اشعار به خط بختياريِ پيشنهادي آنونبي و اسدي (2018) ترانويسي شد؛ سپس ترجمه فارسي و انگليسي و «ميان‌نويسي» (interlinearization) آن‌ها ارائه گرديد. به‌دنبالِ آن، تحليل زبان‌شناختي اين دو شعر با تمركز بر ساخت‌هاي واجي و دستوري آمده ‌است. ازآنجايي‌كه بختياري گونه‌هاي متعددي دارد، اين تحليل‌ها، تفاوت‌هاي زباني بين اين دو شعر را برجسته ساخته ‌است. از چشم‌انداز ادبي، تلاش شده است به مهم‌ترين ويژگي‌هاي زباني، صوَر خيال و آرايه‌هاي ادبيِ مطرح در اشعار پرداخته و تحليلي از آن‌ها ارائه ‌‌شود.