مطالعه مشخصات اپيدميووژيك ديابت در مراجعين كلينيك ديابت در بيمارستان بوعلي زاهدان

زمينه و هدف: ديابت يك بيماري قندي است كه به علت اختلال در هورمون هاي بدن باعت افزايش قند خون مي شود. از آنجايي كه پايش و ارزشيابي وضعيت كنترل ديابت، به مديريت برنامه هاي پيشگيري و كنترل ديابت كمك ميكند، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي بيماري ديابت در مراجعين كلينيك ديابت در جنوب شرق ايران اجرا شد.روش كار: مطالعه حاضر از نوع توصيفي – تحليلي مي باشد كه در سال 1400 به روش سرشماري انجام شد. جهت جمع اوري داده ها از چك ليست استاندارد استفاده شد. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار stata-v14 انجام گرفت.نتايج: در اين مطالعه اطلاعات 1164 بيمار مبتلا به ديابت ثبت و بررسي شد. 97/7%بيماران مراجعه كننده مبتلا به ديابت نوع دو بودند(1137 نفر). ميانگين قند خون ناشتادر افراد مبتلا به ديابت نوع يك 236 و در نوع دو 201 بود. ميانگين قند خون A1c در افراد مبتلا به ديابت نوع يك 9/6 و نوع دو 8/4 بود كه در وضعيت غيرنرمال قرار گرفتند. قند خون ناشتا با عارضه پاي ديابت و نفروپاتي رابطه معنا داري را نشان داد (p 0/5).نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين پژوهش، سطح مراقبت بيماران ديابتي از نظر كمي و كيفي در وضعيت چندان مطلوبي قرار نداشته و با استاندارد هاي كشوري فاصله وجود دارد. اين موضوع نشان دهنده عملكرد نامطلوب مركز ديابت بوده كه مي توان به دليل كم بر خوردار بودن منطقه جغرافيايي، كمبود تجهيزات و نيروي متخصص ماندگار و سواد سلامت پايين مردم باشد. لذا آموزش و رعايت اصول پيشگيري در افراد داراي اضافه وزن و چاقي و به ويژه در افرادي كه داراي سابقه خانوادگي ابتلا به ديابت مي باشند مي توان در كاهش ابتلا يا تضعيف سرعت بروز عوارض تاثير بسزايي داشته باشد.