تحليل اثرات اجراي ترسيب كربن بر زيست پذيري سكونت‌گاه هاي روستايي

زيست‌پذيري مفهومي پيچيده، چندبعدي و كلي است كه با تعدادي از مفاهيم و اصطلاحات ديگر مانند پايداري، كيفيت زندگي و كيفيت مكان و اجتماعات سالم در ارتباط است. سكونت‌گاه زيست پذير را مي توان مكاني مناسب براي كار و زندگي تعريف نمود. پروژه مديريت مشاركتي منابع طبيعي و توسعه پايدار روستايي (ترسيب كربن) با هدف توان افزايي و بهبود زيست پذيري جوامع محلي در جهت مشاركت آنان در حفاظت، احياء و بهره‌برداري اصولي از عرصه هاي منابع طبيعي از سال 1393 در حوزه آبخيز تيل آباد استان گلستان به اجرا درآمده است. هدف تحقيق حاضر، تحليل اثر اجراي اين پروژه بر زيست پذيري سكونتگاه هاي روستايي مشمول طرح ترسيب كربن است. اين تحقيق توصيفي پيمايشي است كه جامعه آماري آن را 2097 خانوار از شش روستاي هدف پروژه ترسيب كربن در منطقه مورد مطالعه كه 322 نفر از آن ها با استفاده از جدول مورگان به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند، تشكيل مي دهد. پرسشنامه ابزار اصلي سنجش تحقيق بود كه روايي آن با استفاده از نظرات متخصصان مورد تأييد قرار گرفته و پايايي آن بر اساس محاسبه آلفاي كرونباخ به دست آمده است. با توجه به نتايج به دست آمده، ميزان زيست پذيري جوامع محلي و ابعاد آن در دو زمان قبل و پس از اجراي پروژه ترسيب كربن در سطح 99 درصد اطمينان تفاوت معني داري داشته است. همچنين نتايج آزمون خي 2 نشان دهنده اين موضوع است كه بين روستاهاي مورد مطالعه اختلاف معني داري از نظر زيست پذيري پس از اجراي پروژه ترسيب كربن وجود دارد. به طوري كه ميزان زيست پذيري روستاي نراب با ميانگين رتبه اي 237.7 بالاترين و روستاي كاشيدار با ميانگين رتبه اي 77.21 كمترين ميزان ميانگين رتبه اي را در بين روستاهاي مورد مطالعه به خود اختصاص داده است.