سازگاري رفتاري ساكنان خانه‌هاي ويلايي و آپارتماني شهر رشت در فصل تابستان

رفتار ساكنان يكي از عوامل اصلي تأثيرگذار بر مصرف انرژي و طراحي ساختمان‌هاست. با توجه به اينكه افراد بيشتر وقت خود را داخل خانه سپري مي‌كنند، داشتن شناخت كافي از رفتارهاي سازگارانه و چگونگي تعامل افراد با سيستم‌هاي ساختمان در راستاي بهبود آسايش حرارتي ساكنان و كاهش مصرف انرژي، امري مهم و ضروري تلقي مي‌شود. ازاين‌رو بررسي رفتارهاي سازگارانۀ افراد در مقابل عدم آسايش حرارتي در خانه‌هاي ويلايي و آپارتماني شهر رشت، هدف اين پژوهش است. بر اساس مطالعۀ ميداني و از طريق پرسشنامه،‌ اطلاعات مورد نياز خانه‌ها در طي تابستان 1400 تهيه و از مدل رگرسيوني دومتغيره و چندمتغيره براي تحليل داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه 48 و 57 درصد ساكنان خانه‌هاي ويلايي و آپارتماني داراي احساس حرارتي خنثي بوده و بر اساس استاندارد اشري (1±)، آسايش حرارتي به‌ترتيب برابر با 84 و 80 درصد به دست آمد. همچنين محدودۀ آسايش حرارتي ساكنان نسبت به استانداردها بالاتر است. از ‌‌‌جمله راهكارهاي غيرفعال ساكنان براي دستيابي به آسايش حرارتي نيز كم كردن لباس، نوشيدن مايعات خنك، باز كردن پنجره‌ها و تغيير مكان در مقايسه با راهكارهاي فعال براي مقابله با عدم آسايش حرارتي تعيين شد. تأثيرگذارترين متغيرها در معادلۀ رگرسيوني چندگانه نيز دماي داخلي، سرعت جريان هواي بيروني، تعداد فضاي داخلي و ترجيح حرارتي در خانه‌هاي ويلايي و مساحت ساختمان و ترجيح حرارتي در خانه‌هاي آپارتماني براي رضايت حرارتي ساكنان به دست آمد. در نتيجه قرار‌گيري محدودۀ آسايش حرارتي در دماي بالاتر از استانداردها به ما كمك مي‌كند تا با شناخت كافي از رفتارهاي واكنشي، غيرواكنشي و عادات فصلي ساكنان و به‌كارگيري آن‌ها در طراحي ساختمان‌ها، آسايش حرارتي حاصل شده و از هدررفت انرژي و مصرف بي‌رويۀ آن جلوگيري شود.