تاثير پوترسين و كودهاي زيستي بر عملكرد و اجزاي پر شدن دانه گندم در ‏شرايط شوري ‏

به‎‌ ‎‏‌‌‌منظور بررسي تاثير كودهاي زيستي و پوترسين بر عملكرد و اجزاي پر شدن دانه گندم در شرايط تنش شوري، ‏آزمايشي به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك‌ كامل تصادفي با سه تكرار در گلخانه تحقيقاتي دانشكده ‏كشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه محقق اردبيلي در سال 1397-1398 اجرا شد. فاكتورهاي‎ ‎مورد بررسي‎ ‎شامل شوري ‏در‎ ‎چهار‎ ‎سطح‎ ‎‏(بدون شوري به عنوان شاهد و شوري‌هاي‎ ‎‏40، 80 و120 ميلي‌مولار با نمك كلريد سديم به ترتيب برابر 3/68، 7/37و 11/05 دسي زيمنس برمتر و هدايت الكتريكي به ترتيب برابر با 10/07، 12/48 و 14/9 ميكروزيمنس بر سانتي متر)، ‏كاربرد كودهاي زيستي در چهار سطح (عدم كاربرد كود زيستي، كاربرد توأم سودوموناس و فلاوباكتريوم، ‏كاربرد توأم ميكوريز با سودوموناس و فلاوباكتريوم و كاربرد ميكوريز Glomus Intraradicese) و محلول‎‌‎پاشي‎ ‎پوترسين در سه سطح ‏‏(محلول‌پاشي با آب به عنوان شاهد، 0/5 و 1 ميلي‌مولار) بودند. نتايج نشان داد كه تحت شرايط شوري، كاربرد ‏توأم ميكوريزا با سودموناس و فلاوباكتريوم و محلول‌پاشي يك ميلي‌مولار پوترسين شاخص كلروفيل، عملكرد ‏و اجزاي عملكرد دانه را افزايش داد. بيش‎‌‎ترين سرعت پر شدن (0/00217 گرم در ‏روز)، طول دوره و دوره موثر پر شدن دانه (به‌ترتيب24/24 و35/57 روز)، وزن و حجم ريشه (به ترتيب 710‏گرم در بوته و 1/317 سانتي‌متر مكعب به ازاي هر بوته) در شرايط عدم اعمال شوري، كاربرد توأم ميكوريزا، ‏سودوموناس و فلاوباكتريوم و محلول‌پاشي يك ميلي‌مولار پوترسين و كمترين مقادير آن‌ها در بالاترين سطح ‏شوري، عدم كاربرد كود‌هاي زيستي و پوترسين به‌دست آمد. كاربرد توأم ميكوريزا با سودموناس و ‏فلاوباكتريوم و محلول‌پاشي يك ميلي‌مولار پوترسين در بالاترين سطح شوري (120 ميلي مولار)، عملكرد دانه را 28/57 درصد ‏نسبت به عدم كاربرد كودهاي زيستي و عدم محلول‌پاشي در همان سطح شوري افزايش داد.‏