اولويت‌بندي مناطق هشت‌گانۀ كلان‌شهر اهواز از نظر شاخص‌هاي شهر يادگيرنده

امروزه رقابت شهرها در پذيرش تحولات و يادگيري است. تحول ذهني فرد در ارتباط با جامعه، شهر را به يك منبع براي يادگيري تبديل مي‌كند. شهر يادگيرنده مهارت‌هاي ضروري توسعۀ رفاه و پايداري را براي شهروندان فراهم مي‌كند. هدف اصلي اين پژوهش، اولويت‌بندي مناطق هشت‌گانۀ كلان‌شهر اهواز از نظر شاخص‌هاي شهر يادگيرنده است. روش انجام آن، تجربي‌با ماهيتي توصيفي تحليلي و با هدف كاربردي است. جمع‌آوري داده كتابخانه‌اي و ميداني و جامعۀ آماري كليۀ ساكنين اهواز است كه با استفاده از فرمول كوكران به 384 نمونه تقليل يافت. ابتدا با مطالعۀ مقالات معتبر، مؤلفه‌هاي شهر يادگيرنده شناساي و در نهايت پنج شاخص معنوي، دانشي، اجتماعي، اقتصادي، زيست محيطي انتخاب و در قالب پرسش‌نامه با نمونه‌گيري تصادفي ساده منظم بين شهروندان توزيع و تكميل شد. پاسخ‌ها در نرم‌افزار SPSS ، با ضريب آلفاي كرونباخ 0/945 تحليل شد. پس از تعيين اوزان مؤلفه‌ها در نرم‌افزار SUPER DECISION با به‌كارگيري مدل AHP به اولويت‌بندي مناطق هشت‌گانۀ اهواز پرداخته شد. نتايج نشان مي‌دهد كلان‌شهر اهواز از نظر وضعيت مؤلفه‌هاي شهر يادگيرنده به‌طور كلي در سطحي نامطلوب قرار دارد. همچنين داراي عدم تعادل در مناطق مختلف است. منطقه 2 اهواز بالاترين رتبه از لحاظ مؤلفه‌هاي شهر يادگيرنده را دارا است و بعد از آن منطقۀ 3 و 4 در رتبه‌هاي بعد قرار مي‌گيرند. مناطق 5 و 6 تقريباً در يك سطح و اولويت، در شرايط نامطلوب قرار مي‌گيرند. در واقع شكاف و نابرابري بين مناطق 1 تا 4 با مناطق 5، 6 و 7 ملموس است. همچنين نتايج حاصل از تحليل‌هاي استنباطي نشان داد ميزان تمايل شهروندان اهواز در مشاركت و‌ايجاد شهر يادگيرنده، حدود 49/7 درصد كاملاً موافق آموختن و ياد گرفتن و 56/3 درصد كاملاً موافق آموزش به ديگران بودند.