موانع تحقق پارادايم حكمراني خوب شهري در ايران

پارادايم ها حاوي نگاه خاصي به انسان، تعريف اشكال درست روابط اجتماعي و اثرگذاري بر جهان، مردم و تعيين مسير توسعه اجتماعي جوامع و «روش ديدن» خاص جهان را ميسر مي سازند. حكمراني خوب شهري به مثابه يك پارادايم سياستي در زيست جهان امروز بروز يافته و اين روش ديدن را مهيا ساخته است. با توجه به روند افزايشي جمعيت شهرنشين، جمهوري اسلامي ايران نيز براي كاربست اين پارادايم با موانعي مواجه است. سوال اصلي پژوهش موانع تحقق پارادايم حكمراني خوب شهري در ايران چيست؟. با استفاده از نظريه مبنايي از طريق مصاحبه عميق و نمونه گيري هدفمند با 37 نفر از نخبگان مساله حكمراني خوب شهري در ايران، مدل پارادايمي موانع تحقق پارادايم حكمراني شهري در ايران شناسايي گرديد. 280مفهوم اوليه، 102 مقوله فرعي، 21 مقوله اصلي و يك مقوله هسته بدست آمد. شرايط علي 4 مقوله اصلي، شرايط زمينه اي 4 مقوله اصلي، شرايط دخيل4 مقوله اصلي، پديده مركزي 1 مقوله اصلي، راهبردها 4 مقوله اصلي و  پيامدها5 مقوله اصلي استخراج گرديد. موانع پارادايم حكمراني شهري در ايران را مي توان در سه مقوله نهادي، ايده و بازيگران به شرح زير بيان نمود: نهادي: دولت مطلقه، فرهنگ سياسي محدود، خاص گرايي، ضعف مديريت شهري، جامعه مدني ضعيف، دولت رانتي، كاهش درآمدهاي دولت بر اثر  تحريم، دولت نفوذ ناهمگن، ساختار فرصت سياسي، سياست زدگي، ضعف قوانين؛ در مقوله ايده: نارسايي هاي هويتي، تعامل پيشيني ضعيف دولتملت، گفتمان ايدئولوژيك حاكميت، فقدان مرجعيت شهري، حكمراني متمركز، نو ارزش گرايي هويتي، حاكميت سنت بر جامعه ايراني؛ بازيگران: بازيگران محدود، فرصت ائتلاف سازي ، شهروند بي مسئوليت.