مقايسه اضطراب، استرس و افسردگي مبتلايان به ديابت نوع 2 قبل و بعد از همه‌گيري بيماري كوويد-19 با در نظر گرفتن حمايت اجتماعي ادراك شده: مطالعه قند و ليپيد تهران

مقدمه: همه گيري بيماري كوويد-19 و به دنبال آن محدوديت هاي اعمال شده و مشكلات همراه با آن در دسترسي به خدمات پزشكي، مي تواند بر سطح اضطراب، استرس و افسردگي بيماران مبتلا به ديابت تاثير بگذارد. اين مطالعه با هدف تعيين تأثير همه گيري كوويد-19 بر حالات هيجاني اين بيماران انجام شد. مواد و روش‌ها: 318 نفر از مبتلايان به ديابت نوع 2، كه در فاصله سال هاي 1397 تا 1399 در مطالعه قند و ليپيد تهران شركت كرده بودند، وارد مطالعه حاضر شدند. داده هاي حمايت اجتماعي ادراك شده و حالات هيجاني قبل و پس از همه گيري كوويد-19، به ترتيب با استفاده از مقياس چندبعدي حمايت اجتماعي ادراك شده (MSPSS) و مقياس 21 گوي هاي افسردگي، اضطراب و استرس (DASS-21) جمع آوري و با استفاده از آزمون‌هاي t زوجي و اندازه‌گيري مكرر تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين نمره كل حمايت اجتماعي ادراك شده قبل و بعد از شيوع بيماري كوويد 19 تفاوت معني داري نداشت. مقايسه نمرات زيرمقياس هاي حمايت اجتماعي ادراك شده حاكي از افزايش معني دار حمايت اجتماعي ادراك شده از طرف خانواده (0/013=p) و كاهش معني دار حمايت اجتماعي ادراك شده از طرف دوستان (0/039=p) در زنان و افزايش حمايت اجتماعي ادراك شده از طرف ديگران مهم در هر دو گروه زنان (0/019=p) و مردان (0/045=p) بود. مقايسه نمرات حالات هيجاني قبل و بعد از شيوع بيماري كوويد-19 نشان داد؛ در مدل تعديل شده نمرات اضطراب و استرس بعد از شيوع بيماري كوويد-19 در زنان كاهش معني دار يافته است. نمرات اضطراب و استرس در مردان و نمرات افسردگي در هر دو جنسيت تفاوت معني داري نداشت. نتيجه‌گيري: بعد از همه گيري بيماري كوويد-19، سطوح اضطراب و استرس در زنان كاهش يافته است كه مي تواند ناشي از بهبود حمايت اجتماعي دريافت شده از طرف خانواده و متعاقبا كاهش نگراني هاي مرتبط با ديابت در زنان مبتلا به اين بيماري باشد.