بررسي اپيدميولوژيك بيماران مسموم با گياهان سمي در اصفهان

سابقه و هدف: امروزه با توجه به در دسترس بودن گياهان در محيط وافزايش مصرف آن‌ها به قصد درمان، مسموميت‌هاي گياهي افزايش يافته است. لذا با توجه به موقعيت جغرافيايي اصفهان و عدم انجام پژوهشي در اين خصوص، نياز به مطالعه اي با معرفي انواع مسموميت با گياهان راكاملا توجيه مي‌كرد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي و توصيفي داده‌هاي بيماران مسموم با گياهان سمي بيمارستان خورشيد اصفهان (مركز ارجاعي مسمومين استان اصفهان) در طي سال‌هاي 1398 1389 جمع‌آوري شد. اطلاعات دموگرافيك، باليني، پاراكلينيكي و درماني بررسي شدند. يافته‌ها: در72 بيمار با مسموميت گياهي، شايع‌ترين عامل مسموميت، گياهان ناشناخته (29 درصد) و بعد از آن مسموميت با دانه كرچك (22/2 درصد) و داتوره (16/6 درصد) بود. عمده بيماران مرد بودند (60 درصد) و بيش‌ترين ميزان مسموميت در بازه سني 3920 سال بود. مسموميت آگاهانه اغلب با داتوره (46/7 درصد) و در گروه سني 1910 سال و مسموميت تصادفي بيش‌تر با گياهان ناشناخته (34/1 درصد) و در گروه سني 90 سال گزارش شد. مسموميت به قصد درمان اغلب با گياهان ناشناخته و دانه كرچك (61/6درصد) بود. مسموميت به قصد خودكشي با خرزهره (66/7 درصد) رخ داده بود. در زمان بستري بيماران مسموم با داتوره، اغلب تاكي كاردي (58 درصد) و مردمك هاي ميدرياز (91 درصد) داشتند. در بيماران مسموم با دانه كرچك، علايم غالبا گوارشي و شامل تهوع و استفراغ (94 درصد) بود. اكثر بيماران در فاصله كم‌تر از 24 ساعت مرخص شده بودند. هيچكدام از بيماران نياز به تجويز آنتي دوت و اينتوبيشن نداشتند و همه بيماران با اقدامات حمايتي و بهبودي كامل مرخص شدند.