اثر ليگاسيون عصب نخاعي پس از تمرينات استقامتي بر بيان ژن‌هاي MST1 و MAFbx عضله پلانتاريس موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار

سابقه و هدف: با توجه به كاهش توده عضلاني در شرايط بي‌باري مكانيكي و نقش ژن‌هاي MST1 و MAFbx در برخي از مدل‌هاي آتروفي عضلاني، در پژوهش حاضر اثر كاهش فعاليت بدني به شكل ليگاسيون عصب نخاعي پس از يك دوره تمرين استقامتي بر بيان اين ژن‌ها در عضله پلانتاريس موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار بررسي شد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي تعداد 16 سر موش صحرايي به روش تصادفي ساده به دو گروه مساوي تقسيم شدند: 1) گروه كنترل ليگاسيون عصبي و 2) گروه تمرين استقامتي ليگاسيون عصبي. مدت برنامه تمريني، شش هفته و هر هفته چهار جلسه و با شدت متوسط (7060 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه) بود. جهت ايجاد مدل ليگاسيون عصبي، ابتدا موش‌ها با سديم پنتوباربيتول بيهوش شده و سپس عصب پنجم كمري نخاعي آن‌ها به طور محكم گره زده شد. مدت پروتكل ليگاسيون عصبي، چهار هفته بود. پس از آخرين روز از ايجاد مدل ليگاسيون عصبي، عضله پلانتاريس استخراج شد. به‌منظور اندازه‌گيري بيان mRNA ژن‌هاي مورد نظر از روش كمي PCR استفاده شد. يافته‌ها: در بيان ژن MST1 در گروه تمرين استقامتي ليگاسيون عصبي نسبت به گروه كنترل ليگاسيون عصبي افزايش معني‌داري مشاهده نشد(0/05 P). در بيان ژن MAFbx در گروه تمرين استقامتي ليگاسيون عصبي نسبت به گروه كنترل ليگاسيون عصبي افزايش معني‌داري مشاهده شد(0/05 P). استنتاج: يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان داد كه فعاليت كاهش يافته به شكل ليگاسيون عصبي پس از تمرين استقامتي مي‌تواند منجر به ايجاد اثرات مخربي بر دستگاه عضلاني و ظهور نشانه‌هاي آتروفي عضلاني گردد.