پيش ‏بيني اضطراب پژوهشي بر اساس كمك طلبي پژوهشي و خودكارآمدي پژوهشي در دوران شيوع ويروس كرونا

اين پژوهش با هدف تعيين نقش كمك طلبي پژوهشي و خودكارآمدي پژوهشي در پيش‌بيني اضطراب پژوهشي دانشجويان تحصيلات تكميلي در دوران شيوع ويروس كرونا انجام شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه ياسوج در سال تحصيلي 1399-1400 بود. 343 نفر به‌عنوان گروه نمونه پژوهش با روش نمونه‏گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسشنامه كمك طلبي پژوهشي سعيدي رضواني (1396)، پرسشنامه خودكارآمدي پژوهشي Büyükőztürk و همكاران (2011) و پرسشنامه اضطراب پژوهش بورنگ و همكاران (1396) بوده است. جهت تجزيه‌وتحليل داده‏ها از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه استفاده شد. نتايج آزمون ضريب همبستگي پيرسون نشان داد بين كمك طلبي پژوهشي و خودكارآمدي پژوهشي با اضطراب پژوهشي ارتباط معناداري مشاهده شد. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد متغيرهاي اجتناب از كمك طلبي، نياز به كمك طلبي، خودكارآمدي شناخت مسئله، خودكارآمدي روش‏شناسي و خودكارآمدي گزارش‏نويسي توانايي پيش‌بيني اضطراب پژوهشي را دارند؛ بنابراين، مي‏توان نتيجه گرفت كه كمك طلبي پژوهشي و خودكارآمدي پژوهشي منجر به كاهش سطح اضطراب پژوهشي دانشجويان در دوران شيوع ويروس كرونا مي‏شود.