رابطه ذهن آگاهي با رضايت از زندگي در معلمان: بررسي نقش ميانجي‏ گرانه سبك‏ هاي مقابله در رويارويي با اپيدمي كرونا

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه ذهن آگاهي با رضايت از زندگي معلمان با توجه به نقش ميانجي سبك‏هاي مقابله در رويارويي با اپيدمي كرونا بود. روش پژوهش ازنظر هدف كاربردي، ازنظر ماهيت كمي و ازنظر نحوه گردآوري اطلاعات، همبستگي با كاربرد معادلات ساختاري بود. جامعه آماري، معلمان مقطع ابتدايي شهرستان بوكان در سال تحصيلي 1400-1399 بودند كه 189 نفر از آنان به شيوه هدفمند به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه‏هاي رضايت از زندگي داينر و پاوت (1985)، سبك‏هاي مقابله‏اي درتاج و همكاران (1399) و مقياس پنج‏وجهي ذهن آگاهي Bauer  و همكاران (2006) پاسخ دادند. براي تحليل داده‏ها از روش حداقل مجذورات جزئي (PLS) به كمك نرم‌افزار SPSS و PLS3 استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين متغيرهاي پژوهش رابطه معني‏دار وجود دارد و سبك‏هاي مقابله مثبت و منفي در رابطه بين ذهن آگاهي و رضايت از زندگي نقش ميانجي را دارند و 19 درصد از اثر كل ذهن آگاهي بر رضايت از زندگي معلمان از طريق غيرمستقيم توسط متغير ميانجي سبك‏هاي مقابله مثبت تبيين مي‏شود. همچنين، 18 درصد از اثر كل ذهن آگاهي بر رضايت از زندگي معلمان از طريق غيرمستقيم توسط متغير ميانجي سبك‏هاي مقابله منفي تبيين مي‏شود. براساس يافته‏هاي اين پژوهش مي‏توان نتيجه گرفت كه ذهن آگاهي به‌عنوان يك ويژگي مثبت و ارزشمند با تأثير بر سبك‏هاي مقابله در رويارويي با اپيدمي كرونا، مي‏تواند منجر به افزايش رضايت از زندگي معلمان گردد.