آينده‌نگري راهبردي در خلق انعطاف‌پذيري راهبردي و تصميم‌گيري عقلايي

عدم اطمينان فزايندهي محيط امروزي، سازمان‌ها را با چالش‌هاي مهمي روبرو كرده است و تمامي شركت‌ها بسته به نوع محيط فعاليت‌شان، كمابيش با آن دست و پنجه نرم مي‌كنند. يكي از موثرترين روش‌هايي كه مي‌تواند سازمان‌ها را براي مقابله با اين شرايط متغير ياري رساند، رشد قابليت‌هاي پويا است. يكي از مهمترين زمينه‌هاي رشد قابليت‌هاي پويا كه در ادبيات مديريت راهبردي نيز به آن اشاره شده، آينده‌نگري راهبردي مي‌باشد. اين تحقيق سعي‌ مي‌كند تا به بررسي نقش آينده‌نگري راهبردي در خلق قابليت‌هاي پويايِ انعطاف‌پذيري راهبردي و تصميم‌گيري عقلايي با اثر تعديل گر عدم اطمينان محيطي، بپردازد. به اين منظور تعداد ۱۵۶ شركت‌ دانش‌بنيان توليدي برق، الكترونيك، فوتونيك، مخابرات و سيستم‌هاي خودكار شهر تهران با استفاده از فرمول جامعه محدود كوكران انتخاب شدند. داده‌هاي اين تحقيق با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده و پرسشنامه محقق ساخته با بهره‌گيري از شاخص‌ها و پرسش‌هاي تحقيق هرهاوس و لينينگ گردآوري شد. براي روايي اين پرسشنامه از نظرات اساتيد و خبرگان استفاده شد. براي پايايي نيز از آلفاي كرونباخ استفاده و ميزان آن 0/943 تعيين شد. در اين تحقيق سه فرضيه تاييد و يك فرضيه رد شد. نتايج نشان مي‌دهد كه آينده‌نگري راهبردي در خلق قابليت‌هاي پويايِ انعطاف‌پذيري راهبردي و تصميم‌گيري عقلايي موثر است و همچنين عدم اطمينان محيطي رابطه آينده‌نگري راهبردي و تصميم‌گيري عقلايي را تعديل مي‌كند.