تأثير اجراي برنامه مثبت انديشي گروهي بر اضطراب و دلبستگي مادران نوزادان نارس بستري در بخش مراقبت ويژه نوزادان

زمينه و هدف: مادران داراي نوزاد نارس اضطراب بيش‌تري را نسبت به مادران داراي نوزاد ترم تجربه مي‌كنند. با جدايي مادر از نوزاد، مهم ترين مؤلفه اثرگذار بر دلبستگي كه تماس فيزيكي با نوزاد است، نيز مختل مي شود. هدف اين پژوهش تعيين تأثير اجراي برنامه مثبت انديشي گروهي بر اضطراب و دلبستگي مادران نوزادان نارس بستري در بخش مراقبت ويژه نوزادان بوده است.روش بررسي: اين پژوهش از نوع كارآزمايي تصادفي است كه در سال 1399 در شهر كرمانشاه انجام گرفته است. 72 نفر از مادران داراي نوزاد نارس بستري در بخش مراقبت ويژه نوزادان بيمارستان‌هاي امام رضا (ع) و محمد كرمانشاهي به روش اختصاص تصادفي در دو گروه كنترل و مداخله قرار گرفتند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه هاي اضطراب اسپيلبرگر و دلبستگي پس از تولد استفاده شد. داده هاي جمع آوري شده با كمك نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون‌هاي آماري (ANOVA و Chi-Square) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته‌ها: مقايسه اضطراب آشكار قبل از مداخله (0.791=p) و بعد از مداخله (0.373=p) در دو گروه مداخله و كنترل نشان داد كه دو گروه تفاوت معناداري با هم ندارند. مقايسه اضطراب پنهان قبل از مداخله (0.831=p) و بعد از مداخله (0.093=p) نيز نشان داد بين دو گروه تفاوت آماري معناداري وجود نداشته است. اما مقايسه ميزان تغييرات تفاوت معناداري را نشان داد (0.025=p). در مورد دلبستگي، قبل از مداخله هيچ كدام از زيرمقياس هاي دلبستگي در دو گروه تفاوت آماري معناداري نداشته است (0.05 p) پس از مداخله در نمره زيرمقياس هاي «نبود خصومت» و «رضايت از تعامل» تفاوت معنادار (0.05 p) مشاهده شد.نتيجه‌گيري: با توجه به يافته هاي حاصل از پژوهش، اجراي برنامه مثبت انديشي گروهي را به عنوان برنامه اي تكميلي، در كنار مراقبت هاي معمول براي مادران نوزادان نارس به پرستاران و مسؤولان بخش‌هاي مراقبت ويژه نوزادان توصيه مي شود.