بررسي تطبيقي مصاديق اعجاز محتوايي از ديد مفسران فريقين

بسياري از مفسران در بررسي اعجاز قرآن، بيش‌تر بر اعجاز بياني و لفظي توجه داشته‌اند، درحالي‌كه نوع مهمي از اعجاز در قرآن، محتوايي است. اين نوع اعجاز با مفاهيم دروني قرآن ارتباط دارد و آن‏چه از تطبيق استنتاج مي‌گردد، نشان مي‌دهد كه توجه به اين نوع اعجاز در طي سده‌هاي مختلف، با شدت و ضعف‌هايي همراه بوده ‌است. بر همين اساس، در اين پژوهش با رويكرد تحليلي – تطبيقي، مصاديق اعجاز محتوايي از ديد فريقين بررسي شده ‌است. در تطبيق دو ديدگاه، مي‌توان گفت كه مفسران فريقين، در بيان ابعاد اعجاز محتوايي اختلاف چنداني با هم ندارند و عمده اختلاف ديدگاه‌هاي آن‌ها، مربوط به نوع توجه به اين مصاديق است كه مفسران اهل سنت در سده‌هاي نخستين بيش‌تر به آن‌ها توجه كرده‌اند، ولي در دوران معاصر، دانشمندان شيعه توجه فزون‌تري به اين مصاديق داشته‌اند. بررسي عميق‌تر ديدگاه‌هاي فريقين، نشان داد كه برخي اختلافات نيز در دو ديدگاه درباره مصاديق اعجاز محتوايي و مسائل مربوط به آن‌ها وجود دارد؛ مثلاً در مورد بطون قرآن كريم با وجود مسلم دانستن اين مصاديق در نقل اهل سنت، با اندك اغماض از پيامبر (ص) يا صحابه بحثي مطرح نمي‌شود، درحالي‌كه شيعه بدان اهتمام ويژه داشته ‌است.