اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر تعارضات زناشويي زنان متقاضي طلاق مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان

زمينه و هدف: با توجه به اهميت ازدواج و آمارهاي رو به رشد طلاق به‌كارگيري روش‌هايي در جهت كاهش تعارضات زناشويي و افزايش رضايت زناشويي از اهميت بالايي برخوردار است. ازاين‌رو پژوهش حاضر باهدف به‌كارگيري درمان متمركز بر شفقت بر تعارض زناشويي زنان متقاضي طلاق، انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماري شامل زنان دچار تعارض زناشويي متقاضي طلاق مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹ بودند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل ۳۰ نفر كه ۱۵ نفر گروه آزمايش و ۱۵ نفر گروه گواه به‌طور روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به شيوه تصادفي در گروه‌ها گمارده شدند. كليه مراجعه‌كنندگان در مرحله پيش‌آزمون پرسشنامه تعارضات زناشويي ثنايي (۱۳۷۹)، تكميل كردند سپس گروه آزمايشي به مدت ۱۲ جلسه ۹۰ دقيقه‌اي تحت آموزش بسته درماني مبتني بر شفقت (گيلبرت، ۲۰۱۴)، قرار گرفتند، درحالي‌كه بر روي گروه گواه مداخله‌اي صورت نگرفت. در پايان پژوهش هر دو گروه مجدداً مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌هاي پژوهش از طريق آزمون تحليل كوواريانس تك متغيره تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت بر تعارض زناشويي و زير مقياس‌هاي آن (كاهش همكاري، رابطه جنسي، افزايش واكنش‌هاي هيجاني، افزايش جلب حمايت فرزندان، افزايش رابطه فردي با خويشاوندان خود و جدا كردن امور مالي از يكديگر) را در گروه آزمايش به‌طور معني‌داري كاهش داده است (0/05 p). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش مي‌توان بيان داشت كه درمان مبتني بر شفقت مي‌تواند بر كاهش تعارض زناشويي زنان متقاضي طلاق مؤثر باشد و ازاين‌رو مي‌تواند به‌عنوان روشي در جهت كاهش طلاق بكار گرفته شود.