نقش ميانجي خود تمايزيافتگي و تنظيم شناختي هيجان در ارتباط كيفيت روابط اُبژه با الگوي تجربه روابط نزديك در زوجين

زمينه و هدف: نياز به برقراري پيوند و صميميت و تشكيل روابط نزديك با ديگران به‌عنوان انگيزه اساسي و مهم بشر قلمداد شده است. طبق نظريه روابط اُبژه، رابطه زوج ها با هم باورها و تعارضات خانواده، توسط فرزندان دروني سازي مي‌شود و زماني كه فرزندان به سن بزرگ‌سالي مي‌رسند و روابط صميمانه جدي برقرار مي‌كنند، دوباره اين اُبژه هاي دروني شده، تجربه و برون‌فكني مي‌شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش كيفيت روابط اُبژه در الگوي تجربه روابط نزديك در زوجين با ميانجي‌گري نقش خود تمايزيافتگي و تنظيم شناختي هيجان انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر توصيفي- همبستگي با رويكرد مدل يابي معادلات ساختاري است. جامعه آماري پژوهش كليه افراد متأهل داراي تعارضات زناشويي مراجعه‌كننده به كلينيك هاي روانشناسي و مشاوره شهر مشهد در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بودند كه حداقل ۲ سال ازدواجشان گذشته باشد. براي انتخاب نمونه از روش نمونه‌گيري در دسترس استفاده شد. از مجموع ۳۰۰ پرسشنامه توزيع‌شده ۲۶۰ پرسشنامه واجد ملاك‌هاي لازم جهت تجزيه‌وتحليل تشخيص داده شد. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسشنامه هاي تجربه روابط نزديك، روابط اُبژه بل، تنظيم شناختي هيجان و تمايزيافتگي خود بود. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و مدل يابي معادلات ساختاري تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه كيفيت روابط اُبژه پيش بيني كننده ميزان تجربه روابط نزديك در زوجين است (0/05 p). همچنين خود تمايزيافتگي و تنظيم شناختي منفي هيجان نقش ميانجي را دارد (0/05 p). نتيجه‌گيري: بنابراين چه در مشاوره هاي پيش ازدواج و چه در جلسات زوج‌درماني اهميت سنجش متغيرهاي مبتني بر مفاهيم روانكاوي همچون كيفيت روابط اُبژه و خود تمايزيافتگي و تنظيم مداخلات بر مبناي اين مفاهيم با توجه به اينكه ميزان دخالت خانواده و وابستگي به خانواده همواره به عنوان يكي از مهم ترين علل طلاق مطرح بوده، اهميت فراواني دارد.