رابطه عدم تحمل ناكامي با مشكلات جسمي: نقش واسطه‌اي خشم پنهان

زمينه و هدف: يكي از عوامل رواني كه با بيماري هاي مزمن و مشكلات جسمي رابطه پيچيده‌اي دارد، عدم تحمل آشفتگي رواني و ناكامي است. به هر ميزان تحمل عوامل استرس‌زا در فرد زياد باشد مشكلات جسمي كمتري خواهد داشت. در اين ميان، نقش واسطه‌اي خشم پنهان در ارتباط بين ميزان عدم تحمل ناكامي و مشكلات جسمي به‌عنوان سازوكار اين اثربخشي مورد غفلت قرار گرفته است. هدف اصلي اين پژوهش بررسي نقش واسطه‌اي خشم پنهان در رابطه بين عدم تحمل ناكامي و مشكلات جسمي بود. مواد و روش‌ها: روش اين پژوهش از نوع علّي غيرآزمايشي بود. جامعه‌ آماري شامل كليه‌ زنان و مردان بالاي ۱۸ سال در سال ۱۴۰۰ بود. حجم نمونه‌ ۳۰۲ نفر بود كه به روش نمونه‌گيري در دسترس از جامعه آماري انتخاب شد. به دليل شيوع بيماري كوويد-۱۹ نمونه‌گيري در فضاي مجازي انجام شد. بدين‌صورت كه لينك پرسشنامه آنلاين حاوي پرسشنامه تحمل ناكامي (هارينگتون، ۲۰۰۵)، پرسشنامه خشم صفت- حالت اسپيلبرگر (۱۹۹۹) و مقياس علائم جسماني (هاگيوارا، ۱۹۹۲) در شبكه‌هاي مجازي اينستاگرام، واتساپ و تلگرام در دسترس افراد قرار گرفت و از افراد خواسته شد تا به سؤالات پاسخ دهند. براي بررسي سؤال‌ پژوهش از ضريب همبستگي پيرسون و روش آماري تحليل مسير استفاده شد. تحليل داده‌ها با استفاده از نسخه‌ ۲۶ بسته‌ آماري براي علوم اجتماعي (SPSS) و نسخه ۴ نرم‌افزار حداقل مجذورات جزئي (SmartPLS ۴) تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد، اثر غيرمستقيم عدم تحمل ناكامي بر پاسخ‌هاي ماهيچه‌اي (β=-0.058, P 0.01)، عمومي (β=-0.076, P 0.01) و قلبي- عروقي (β=-0.075, P 0.01) از طريق خشم پنهان معني‌دار است. نتيجه‌گيري: تجربه ناكامي خارج از تحمل فرد، باعث ايجاد هيجانات ناخوشايندي از قبيل خشم مي‌شود كه به‌نوبه خود باعث تأثيرات فيزيولوژيكي مانند افزايش فشارخون و ضربان قلب مي‌شود كه درنهايت به دستگاه گردش خون، عضلات و پاسخ‌هاي عمومي جسم آسيب مي‌رساند.