عوامل مؤثر بر ارتقاي كيفيت محيطي فضاي بستري كودكان (نمونه موردي: كودكان 7 تا 12 ساله بستري در بيمارستان امام حسين اصفهان)

زمينه و هدف: بيمارستان هاي كودكان به دليل عملكردشان، به صورت ذاتي احساسات منفي مثل استرس، ترس و آشفتگي را براي كودك به همراه دارند. طراحي ضعيف اين فضاها، بدون در نظر گرفتن نيازهاي جسمي و روحي كودك، موجب تشديد اين تأثيرات شده و بستري شدن را به رويدادي آسيب زا براي كودك تبديل كرده است. هدف اصلي اين پژوهش، دستيابي به عوامل محيطي مؤثر بر ارتقاي كيفيت فضاي بستري كودكان، با مشاركت خود كودكان است. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش حاضر، كيفي و راهبرد طرح پژوهش كيفي در اين تحقيق، تحليل مضمون با رويكرد كلارك و براون است. جامعه آماري، كودكان 7 تا 12 ساله ي بستري در بيمارستان كودكان امام حسين (ع) در شهر اصفهان است كه حجم نمونه به‌صورت هدفمند و تا رسيدن به حد اشباع نظري از بين آن‌ها انتخاب شد. چهل نقاشي به‌دست‌آمده از كودكان با روش تحليل مضمون و با استفاده از نرم افزار اطلس تي آي 7، جهت رسيدن به نظرات كودكان در مورد ويژگي هاي اتاق بستري باكيفيت، مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج حاكي از آن است كه بر اساس نظر كودكان، كيفيت فضاي بستري به پنج مضمون اصلي شامل اجزاي كالبدي اتاق، جاذبه هاي بصري، جاذبه هاي عملكردي، خودي كردن فضا و غلبه بر نظم غالب وابسته است. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر، مضامين به‌دست‌آمده از نظرات كودكان بيان‌كننده اين است كه پرداختن به اجزاي كالبدي با ايجاد جاذبه هاي بصري و عملكردي و كم كردن محدوديت ها مي تواند فضا را براي كودك خودي كرده و باعث افزايش كيفيت اتاق بستري شود. نظرات كودكان، تأييدكننده رويكرد تعامل گرا در تعيين مؤلفه هاي مؤثر بر كيفيت معماري است.