مدل ساختاري سندرم پيش از قاعدگي بر اساس رضايت زناشويي و ويژگي هاي شخصيتي با ميانجيگري طرح‌واره هاي ناسازگار اوليه

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف، تبيين مدل ساختاري سندرم پيش از قاعدگي بر اساس رضايت زناشويي و ويژگي هاي شخصيتي با ميانجيگري طرحواره هاي ناسازگار اوليه انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش مقطعي از نوع همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش را كليه دانشجويان متاهل دانشگاه هاي آزاد شهر تهران در سال 1399-1400 تشكيل دادند، كه از ميان آن‌ها، تعداد 400 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه اي مرحله اي انتخاب شدند. در اين پژوهش از ابزارهاي سندرم پيش از قاعدگي (سيه باز و همكاران، 1390)، رضايت زناشويي (انريچ، 1998)، ويژگي هاي شخصيتي نئو (كاستا و مك كري، 1992)، و طرحواره هاي ناسازگار اوليه (يانگ، 1988) استفاده شد كه همگي از اعتبار و پايايي قابل قبولي برخوردار بودند. به منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS-V23 و Amos-V8.8 استفاده گرديد. همچنين به‌منظور پاسخگويي به فرضيه‌هاي پژوهش از مدل‌يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه رضايت زناشويي اثر مستقيم منفي معنادار بر سندرم پيش از قاعدگي داشته است. اشتياق به تجارب تازه، توافق پذيري و مسئوليت پذيري اثر مستقيم منفي معنادار بر سندرم پيش از قاعدگي داشته است. همچنين روان نژندي اثر مستقيم منفي معنادار بر سندرم پيش از قاعدگي داشته است. رضايت زناشويي اثر مستقيم منفي بر طرحواره هاي ناسازگار اوليه داشته است. اشتياق به تجارب تازه، توافق پذيري و مسئوليت پذيري اثر مستقيم منفي معنادار بر طرحواره هاي ناسازگار اوليه داشته است. همچنين روان نژندي اثر مستقيم منفي معنادار بر سندرم پيش از قاعدگي داشته است. طرحواره هاي ناسازگار اوليه اثر مستقيم بر سندرم پيش از قاعدگي داشته است.نتيجه گيري: با افزايش طرح‌واره هاي ناسازگار اوليه، سطح سندرم پيش از قاعدگي افزايش مي يابد. لذا توجه به متغيرهاي مذكور در پيشگيري و طراحي درمان‌هاي مناسب‌تر به پژوهشگران و درمانگران ياري مي‌رساند.