تأثير كودهاي زيستي و پوترسين بر عملكرد دانه و برخي شاخص‌ هاي فيزيولوژيكي گندم در سطوح مختلف آبياري

به منظور بررسي تأثير كودهاي زيستي و پوترسين بر عملكرد و برخي صفات گندم در سطوح مختلف آبياري، آزمايشي به صورت فاكتوريل بر پايه بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه محقق اردبيلي در سال زراعي 98 1397 اجرا شد. فاكتورهاي موردبررسي شامل آبياري (آبياري كامل به‌عنوان شاهد، قطع آبياري در50 درصد مراحل خوشه دهي و آبستني)، كودهاي زيستي (عدم كاربرد كودهاي زيستي، كاربرد ميكوريز، كاربرد هم‌زمان سودوموناس و فلاوباكتريوم، كاربرد هم‌زمان ميكوريز با سودوموناس و فلاوباكتريوم) و محلول پاشي پوترسين (محلول پاشي با آب به عنوان شاهد، 0.5 و يك ميلي مولار) بودند. مقايسه ميانگين ها نشان داد كه حداكثر محتواي نسبي آب برگ پرچم، شاخص كلروفيل، هدايت روزنه اي و عملكرد كوانتومي، در شرايط آبياري كامل با كاربرد هم‌زمان ميكوريز با سودوموناس و فلاوباكتريوم و محلول پاشي يك ميلي مولار پوترسين به دست آمد. محلول پاشي يك ميلي مولار پوترسين در مقايسه با عدم كاربرد پوترسين، عملكرد دانه را حدود 8.5 درصد افزايش داد. هم‌چنين بالاترين عملكرد دانه (799.44 و 746.38 گرم در مترمربع)، به ترتيب با كاربرد هم‌زمان سودوموناس و فلاوباكتريوم و كاربرد هم‌زمان ميكوريز با سودوموناس و فلاوباكتريوم در شرايط آبياري كامل و كم‌ترين آن (403.42 گرم در مترمربع) در شرايط قطع آبياري در آبستني و عدم كاربرد كودهاي زيستي به‌دست آمد. به نظر مي رسد كودهاي زيستي و پوترسين مي تواند به دليل بهبود برخي صفات فيزيولوژيك، عملكرد دانه گندم را تحت شرايط محدوديت آبي افزايش دهد.