تاثير دو نوع فعاليت مقاومتي حاد با شدت و حجم بالا برگيرنده α2bβ3، و شاخص‌هاي عملكرد و فعاليت پلاكتي در افراد سالم

هدف از تحقيق حاضر، بررسي اثر دو نوع فعاليت مقاومتي با حجم بالا (HV) و شدت بالا (HI) بر شاخص‌هاي فعاليت و عملكرد پلاكتي بود. ده فرد آشنا به تمرينات مقاومتي (6 زن و 4 مرد، سن 5±28 سال، وزن 7/10±1/67 كيلوگرم، قد 9±168 سانتيمتر)، دو جلسه فعاليت مقاومتي HV و HI شامل 5 حركت را اجرا نمودند. در پروتكل HV هر حركت در 4 ست 12- 10 تكراري با وزنه معادل 70 درصد 1RM با فواصل استراحتي يك‌دقيقه‌اي بين حركات و ست‌ها و در پروتكل HI هر حركت در 4 ست 5- 3 تكراري با وزنه معادل 90 درصد 1RM با فواصل استراحتي سه‌دقيقه‌اي بين حركات و ست‌ها انجام شد. نمونههاي خوني قبل، بلافاصله پس از فعاليت و بعد از ۳۰ دقيقه ريكاوري، به‌منظور اندازهگيري MPV، PLT، PDW، PAC1، CD41a (GPIbα)، CD42b (GPIIbIIa) و CD62p از وريد بازويي گرفته‌شد. داده ها با استفاده داده ها با استفاده از آناليز واريانس مكرر دوطرفه تحليل شدند. افزايش معني‌دار سطوح لاكتات خون، PLT و PDW به دنبال پروتكل HI بيشتر از پروتكل HV بود (p 0.05). تحليل آماري داده ها كاهش معني‌دار CD41a (گيرنده α2bβ3) و CD42b و افزايش معني‌دار PAC1 و CD62p را متعاقب فعاليت مقاومتي نشان داد (p 0.05). اين تغييرات براي CD41a، CD62p و PAC1 متعاقب پروتكل HI به‌طور معني‌داري بيشتر از پروتكل HV بود (p 0.05). بر‌اساس يافته‌هاي تحقيق حاضر مي‌توان نتيجه‌گيري نمود كه گيرنده α2bβ3، متغيرهاي فعاليت و عملكرد پلاكتي به‌دنبال فعاليت مقاومتي تغيير مي‌كنند و تغييرات اين متغيرها بيشتر تحت تاثير شدت فعاليت مقاومتي است تا حجم.