نقش‌هاي مربيان در ارشادگري ورزشكاران: يك مطالعه كيفي

هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش‌هاي مربيان در ارشادگري ورزشكاران با رويكرد كيفي بود. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي، در زمره پژوهش‌هاي كيفي و از نوع چندروشي بوده كه براي كاوش مفهوم ارشادگري مربيان ورزش با يك فراتركيب، يافته‌هاي مطالعات جهاني و در ادامه به پشتوانه بهره‌گيري از پديدارشناسي، تجارب زيسته مربيان ورزش در ارتباط با ارشادگري را مورد كاوش قرار داده است. طرح فراتركيب با استفاده از روش شش مرحله‌اي ساندلوسكي و باروسو انجام شد. منابع گردآوري داده‌ها، پنج پايگاه داده براي مطالعات خارجي و دو پايگاه داده به زبان فارسي بوده است، پس از گردآوري داده‌ها از روش تحليل مضمون براي تجزيه و تحليل استفاده گرديد. طرح پديدارشناسي با استفاده از الگوي هفت مرحله‌اي كلايزي انجام شد. ابزار مورد استفاده مصاحبه نيمه‌‌ساختمند و مشاركت‌كنندگان در اين بخش 20 مربي ورزش در سال 1401بودند. براي انتخاب نمونه‌ها از رويكرد هدفمند ملاكي، تكنيك گلوله برفي و معيار اشباع نظري استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌هاي اين بخش نيز با استفاده از روش تحليل مضمون صورت پذيرفت. بر اساس نتايج دو طرح، طراحي الگوي نقش ارشادگري در مهارت مربيگري مربيان ورزش در قالب سه مضمون اصلي مشتمل بر پيشرفت گرايي، اخلاق محوري و توانمندسازي شناسايي گرديد. نتيجه اينكه وجود مربي مسلط بر تكنيك هاي ارشادگري در كنار ورزشكاران مي تواند آن ها را به طرز صحيح و اصولي در جهت رسيدن به موفقيت و اهداف ورزشي و حرفه‌اي ياري نمايد.