بررسي معرفت‌شناسي مكتب مديريت روابط انساني از منظر قرآن كريم

معرفت‌شناسي، ترازو و معيار سنجش است. در دانش مكتب مديريت روابط انساني، عيار پديده‌هاي سازماني با علم سنجش، و جايگاه خود علم نيز با معرفت‌شناسي (اپيستمولوژي) سنجيده مي‌شود. معرفت‌شناسي با درك ريشه‌ها، زمينه‌ها، ماهت و اعتبار دانش در ارتباط است. ازاين‌رو، از ميان مباني مكتب يادشده، يكي از مهم‌ترين آنها، معرفت‌شناسي به‌عنوان محور و مدار تحليل بسياري فرآيندهاي مديريتي و مسائل سازماني است كه بدون شناخت صحيح آن شايد سازمان‌ها با چالش جدي در مواجهه با افراد و نيز جهت ده رفتارهاي آنها در سازمان مواجه ‌شود. معرفت‌شناسي در مكتب مزبور از چهار مؤلفه به نام‌هاي ماهت، موضوع، ابزار، منبع و اعتبار شكل يافته كه در اين مقاله با بهره‌گيري از روش استنطاقي مورد بررسي و نقد گرفته است. يافته هاي پژوهش نشان مي‌دهد قرآن كريم تنها اتكاء به عقل و يافته‌هاي بشري را براي شناخت كافي ندانسته و تجربه، حس و استقرا را گام‌هاي مقدِمي براي شناخت كامل و مطمئن كه متكي بر ايمان قلبي، برهان‌هاي عقلي و نقلي (قرآن و سنت) كه داراي ماهت واقع‌نمايانه با دو نگاه عمودي (با خالق) و افقي (رفتارهاي جوارحي و جوانحي مخلوق و تمام هستي) مي‌داند. از نگاه قرآن ابزارهاي شناخت تنها استقرايي نظير مشاهده و آزمايش مبتني بر رفتارهاي انسان نيست؛ بلكه منابع آن داراي گستره فراواني همچون وحي، عقل، قلب، حس و تمام هستي است كه داراي اعتبار نامحدود و نسبت به مكتب مذكور داراي ديدگاه متفاوت است