تحليلي بر راهبردهاي تحقق مديريت يكپارچه شهري (مطالعه موردي: شهر تهران)

مديريت شهري در كلان شهر تهران به عنوان بزرگترين كلان شهر ايران و يكي از پرجمعيت ترين شهرهاي دنيا با چالش‌هاي زيادي مواجه است. نبود مديريتي واحد سالانه مشكلات متعدد و هزينه‌هاي زيادي به دليل ناهماهنگي دستگاه‌هاي اجرايي، به شهروندان تحميل مي‌كند؛ بنابراين برنامه‌ريزان و سياست گذاران شهري را ناگزير به اتخاذ رويه برنامه‌ريزي واحد و يكپارچه براي ايجاد هماهنگي بين اولويت‌ها و نيازهاي مختلف مي‌كند. با توجه به اين مسئله، پژوهش حاضر به شناسايي ضعف ها و قوت هاي نظام مديريت شهري كلان شهر تهران و درنهايت ارائه راهكارهايي براي تحقق مديريت يكپارچه در اين كلان شهر پرداخته است. نوع پژوهش، كاربردي و روش آن توصيفي-تحليلي بود. جامعه آماري پژوهش كارشناسان و متخصصان و متوليان مديريت شهري بودند و براي تحليل از تكنيك SWOT استفاده شد. درمجموع، 19 نقطه قوت و فرصت به عنوان فاكتورهاي مثبت و 21 نقطه ضعف و تهديد به عنوان محدوديت هاي پيش روي مديريت يكپارچه كلان شهر تهران شناسايي شد كه نشان از مديريت بخشي و جداگانه در شهر، به‌رغم توان بسيار در زمينه توسعه مديريت هماهنگ و يكپارچه دارد. در پايان، راهكارهايي براي كم‌رنگ كردن اين موانع و درنهايت، تحقق «مديريت يكپارچه كلان شهر تهران» پيشنهاد شد كه نيازمند توجه جدي مديران و برنامه ريزان شهري است. نتايج مطالعات و پژوهش‌هاي پيشين نشان مي‌دهد كه سيستم مديريت شهري در ايران در اجراي برنامه‌ها و طرح‌ها موفق عمل نكرده است و كلان شهر تهران نيز به عنوان پايتخت كشور به بستر تمركز امكانات در تمام ابعاد اقتصادي، سياسي، و اجتماعي تبديل شده كه اين امر باعث تعدد مديريت در تهران شده است. با توجه به اين موضوع، به نظر مي رسد به كارگيري مديريت يكپارچه شهري باعث ايجاد هماهنگي و توازن بين سازمان هاي اجرايي خواهد شود.