بررسي وضعيت امكانات مسكن شهري و ميزان رضايت از محيط زندگي در منطقۀ 9 تهران

ايران به‌عنوان يكي از كشورهاي درحال‌توسعه در دهه‌هاي اخير با روند رو به گسترش شهرنشيني و مشكلات آن به‌خصوص در بخش مسكن مواجه شده است. تأمين مسكن در چند دهه اخير، يكي از مهم‌ترين معضلات اقشار گوناگون به‌ويژه خانواده‌هاي كم‌درآمد بوده است. يكي از شاخص‌هايي كه در تعيين كيفيت مسكن بسيار مهم بوده و در برنامه‌ريزي مسكن جزء جدايي‌ناپذير مسكن است، امكانات و تسهيلات و خدمات اساسي مسكن است. اين مقاله به بررسي وضعيت امكانات و تسهيلات مسكن و رابطه با ميزان رضايت از محيط زندگي در منطقه 9 تهران پرداخته است. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي-تحليلي بود و با استفاده از روش پرسشنامه‌اي شاخص‌هاي پژوهش از ميان ساكنان منطقه جمع‌آوري شد. اطلاعات جمع‌آوري‌شده از طريق نرم‌افزار SPSS با استفاده از آزمون T تك‌نمونه‌اي و آزمون رگرسيون تحليل شده است. نتايج آزمون T تك‌نمونه‌اي نشان مي‌دهد، از نظر ساكنان وضعيت امكانات مسكن در منطقه 9، در برخي شاخص‌ها نامناسب بوده و در برخي شاخص‌ها وضعيت متوسط دارد. نتايج آزمون تحليل رگرسيون چندگانه نشان مي‌دهد، متغيرهاي وجود امكانات گرمايشي و... (0.966)، كفايت تخصيص فضا در ملك مسكوني (0.667) و كيفيت ساخت (0.459) داراي بيشترين اهميت براي رسيدن به رضايت از محيط زندگي هستند. نتايج آزمون تحليل رگرسيون با استفاده از روش گام‌به‌گام براي خروجي دقيق‌تر نشان مي‌دهد، 7 متغير از ميان 11 متغير با همبستگي زياد، تأييد شدند و به‌ترتيب اهميت، كفايت تخصيص فضا در ملك مسكوني (0.534) و كيفيت ساخت (0.461) بيشترين درصد تأثيرگذاري را در ميان متغيرها نشان مي‌دهند.