تجربه زيسته افراد مبتلا به مياستني

مقدمه: بيماري خودايمني است كه منجر به اختلال در محل اتصالات عصبي عضلاني ميشود. ضعف بي ثبات در اثر حركت، مشخصه اين بيماري است. از آنجا كه مياستني يك بيماري مزمن با عوارض ناتوان‌كننده و پيشرفت غيرقابل‌پيش‌بيني است واكنش‌هاي روان‌شناختي در اين بيماران قابل ‌انتظار است. بنابراين پژوهش حاضر بررسي تجربه زيسته افراد مبتلا به مياستني مي‌باشد تا از ديدگاه بيماران به مسائل روان‌شناختي آن‌ها بنگرد و زمينه‌اي براي درك بهتر مسائل آنان براي متخصصان را فراهم كند. روش: در اين مطالعه با 11 نفر از افراد مبتلا به مياستني مصاحبه عميق نيمه ساختاريافته انجام گرفت كه مصاحبه‌ها با روش كلايزي تحليل شدند. مطالعه حاضر به روش كيفي از نوع پديدارشناسي توصيفي ميباشد. يافته‌ها: اين مطالعه شامل 4 خوشه اصلي شامل: 1) تجربه استفاده از خدمات تخصصي پزشكي، 2) تاثيرات دروني و بيروني بيماري، 3) روشهاي كنارآمدن، 4) دوران رضايتمندي بعد از كنترل بيماري بود. نتيجه‌گيري: نتايج به‌دست‌آمده نشان داد ناتواني‌ها و محدوديت‌ها و شرايط غيرقابل‌پيش‌بيني زندگي منجر به به ارزيابي منفي افراد از خود شده است و اين موضوع منجر كاهش احساس كنترل ادراك‌شده آنها مي‌شود.  به‌دين ترتيب زمينه براي افزايش هيجانات منفي از جمله افسردگي، اضطراب و استرس افزايش مي يابد. از سوي ديگر بسيار از بيماران پس كنارآمدن با بيماري تجربه رشد پس از ضربه را تجربه كرده اند.