روايت زنان از خود جرحي(مطالعه زنان شهر تبريز)

زمينه و هدف: خودجرحي عملي است كه در آن فرد به‌صورت عمدي، تكانه‌اي و غير كشنده به بدن خود صدمه مي‌زند. اين پديده به شكل‌هاي مختلف بروز مي‌كند كه شايع‌ترين روش آن، بريدن مچ دست و پا با تيغ و يا ابزاري تيز است. اين پژوهش به دنبال روايت هاي زنان از خود جرحي است. اين مقاله با رويكرد كيفي و روش پديدارشناسي صورت گرفته است. روش: روش تحقيق، روش كيفي و رويكرد تحقيق پديدارشناسي توصيفي بوده است. جامعه آماري مورد مطالعه اين پژوهش زنان داراي نشانه هاي خودجرحي ساكن شهر تبريز بوده اند كه 16 نفر به وسيله نمونه گيري مبتني بر هدف با دامنه سني 4014 سال انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات مصاحبه نيمه ساختار يافته و داده ها با استفاده از روش كلايزي(كدگذاري باز، محوري، گزينشي) تحليل شد. يافته ها: از مصاحبه‌ها چهار مقوله اصلي شامل الف تعاريف و زمينه‌ها (خودجرحي از نگاه زنان، روش‌ها و زمينه‌ها)، ب انواع خود جرحي (شامل تعلق به گروه همسالان، اعمال فشار، كنترل هيجان و تنبيه خود)، ج دلايل و انگيزه‌ها (مهارت‌هاي ارتباطي ضعيف، الگو گيري، تعلق به گروه همسالان، ناتواني در مديريت هيجان ها، ناتواني در حل مساله اجتماعي، ناتواني در انتقال پيام اجتماعي، ناملايمات خانوادگي) و د پيامدها (تعلق گروهي، موردتوجه قرار گرفتن، انتقال پيام) شناسايي شد.نتيجه گيري:اقدام زنان به خودجرحي به نوعي بيان اعتراض به وضعيت موجود بوده وبررسي زمينه هاي رفتار خودجرحي زنان بر وابستگي انگيزه هاي خودجرحي به فرهنگ و شرايط اجتماعي اذعان دارد.