روابط ساختاري طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با ولع مصرف در افراد وابسته به مواد تحت درمان نگهدارنده با متادون: نقش ميانجي شفقت به خود

هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعيين نقش ميانجي شفقت به خود در رابطه بين طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با ولع مصرف در افراد وابسته به مواد تحت درمان نگهدارنده با متادون بود. روش: اين پژوهش توصيفي-همبستگي از نوع مدلسازي معادلات ساختاري بود. از ميان بيماران وابسته به مواد تحت درمان با متادون مراجعه‌كننده به مراكز ترك اعتياد شهر شاهرود، 250 نفر با توجه به ملاك‌هاي ورود و خروج به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه ولع مصرف، پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه، و مقياس شفقت به خود بود. به منظور تحليل مدل پژوهش، از روش مدلسازي معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار آموس-24 استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه بر ولع مصرف اثر مستقيم و معنادار داشتند و شفقت به خود در رابطه طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه و ولع مصرف نقش واسطه‌اي معناداري داشت. در مجموع، نتايج نشان داد كه مدل از برازش مطلوبي برخوردار بود. نتيجه‌گيري: نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه افراد در معرض خطر برگشت، داراي طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه بودند و با توجه به اينكه اين طرحواره ها در سال‌هاي اوليه زندگي شكل مي‌گيرد و نقش عمده‌اي در آسيب‌پذيري افراد دارند، توصيه مي‌شود كه طرحواره هاي ناسازگار در طرح‌ريزي روش‌هاي پيشگيري و همچنين برنامه‌هاي درماني براي افراد وابسته به مواد مورد توجه قرار گيرد. لذا، هر دو متغير طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه و شفقت به خود نقش مهمي در ولع مصرف دارند. بنابراين، توجه به اين متغيرها در كاهش ولع مصرف از اهميت ويژه اي برخوردار است.