رابطه الگوهاي ارتباطي خانواده و ويژگي هاي سايكوپاتيك با آمادگي به اعتياد: با آزمون نقش واسطه اي بي‌اشتياقي اخلاقي

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي ارتباط الگوهاي ارتباطي خانواده و ويژگي هاي سايكوپاتيك با آمادگي به اعتياد با بررسي نقش واسطه اي بي‌اشتياقي اخلاقي بود. روش: روش پژوهش، همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جامعه آماري شامل دانشجويان دانشگاه آزاد بجنورد (2640 نفر) در سال تحصيلي 1401-1400 بود كه با روش نمونه گيري در دسترس با استفاده از پرسشنامه آنلاين 200 نفر انتخاب شدند. ابزارها شامل پرسشنامه الگوهاي ارتباطات خانواده، مقياس ويژگي هاي سايكوپاتيك، مقياس آمادگي به اعتياد، و مقياس بي اشتياقي اخلاقي بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از آزمون ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير استفاده شد. يافته ها: طبق يافته هاي مدل اثر مستقيم متغير جهت‌گيري گفت و شنود بر آمادگي به اعتياد منفي بود و اثر متغيرهاي جهت‌گيري همنوايي، سايكوپاتيك، و بي‌اشتياقي اخلاقي بر آمادگي به اعتياد مثبت بود. همچنين، نقش ميانجي بي‌اشتياقي اخلاقي در رابطه بين الگوهاي ارتباطي خانواده و ويژگي هاي سايكوپاتيك با آمادگي به اعتياد تاييد شد. نتيجه گيري: مي توان بيان داشت وجود مشكلات الگوهاي ارتباطي خانواده (گفت و شنود پايين و همنوايي بالا) و ويژگي هاي سايكوپاتيك مي‌تواندآمادگي به اعتياد را براي افراد به ارمغان آورد. همچنين، اگر بي اشتياقي اخلاقي بالا باشد و با اين دو متغير همراه شود، مي توان شاهد ميزان بالايي از آمادگي به اعتياد در نوجوانان و جوانان بود. اين نتايج گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر در آمادگي به اعتياد است و  با شناسايي اين علل مي توان برنامه هاي درماني و پيشگيرانه مناسب را به كار بست.