ديپلماسي علمي و فناوري و توسعه سياسي در ايران

امروزه علم و فناوري يك اصل اساسي براي كشورها به شمار رفته و جوامع به دنبال دستيابي به دانش از راه هاي مختلف هستند. اين پژوهش به دنبال نشان دادن اين موضوع است كه ديپلماسي علمي و فناوري يك ضرورتِ قابل اجماع و نهادساز در توسعه سياسي است و بخشي  از فرآيند توسعه سياسي داخلي يك كشور به واسطه تحقق سياست خارجي از دريچه مبادلات و مراودات علمي محقق مي شود. براي اين منظور، پژوهش حاضر به دنبال يافتن پاسخ هاي قابل اثبات و دلالت هاي آشكار نقش ديپلماسي علمي و فناوري در توسعه سياسي است. به اين معني كه ديپلماسي علمي و فناوري با پذيرش و تبادل دانشجويان خارجي، همكاري هاي بين المللي دانشگاهي و برقراري روابط علمي و تعامل و همكاري پژوهشگران با يكديگر در عرصه جهاني از طريق فرصت هاي مطالعاتي، طرح هاي پژوهشي مشترك، كنفرانس ها و مقالات مشترك، زمينه اجماع و همبستگيِ بيشتر داخلي بر سر نهادسازي علمي و كاهش كشمكش ها را به صورت طرحي نظري را فراهم مي كند. روش گردآوري داده ها مبتني بر روش اسنادي، راهبرد پژوهش بر مبناي قياسي، روش تجزيه و تحليل داده ها بر اساس روش توصيفي-تبييني و ملهم از چارچوب نظري متناظر با ديپلماسي علمي و فناوري است.