بررسي نقش ظرفيت‏ هاي مردمي و محلي در بازآفريني بافت ناكارآمد شهري (نمونه‌ موردي: بافت فرسوده‌ اروميه)

توجه به بافت ‏هاي فرسوده و قديمي و رفع ناپايداري آن‏ها به موضوعي جدي و محوري تبديل شده؛ به‏ گونه‏ اي كه سازمان ‏هاي ذي‏ربط را به تكاپوي سامان‏دهي و بازآفريني بافت‏ هاي يادشده سوق داده است. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و بر اساس طرح تحقيق توصيفي- تحليلي است و از نظر ماهيت، بر اساس روش‏هاي جديد برنامه ‏ريزي مشاركتي، تحليلي محسوب مي‏شود كه با استفاده‌ تركيبي از تحليل‏ هاي فضايي و ساختاري در پي ارائه‌ يك مدل تجربي از نقش اجتماعات مردمي در فرايند بازآفريني است. محدوده‌ مطالعه كل بافت فرسوده‌ اروميه‏ شامل بافت تاريخي، بافت مياني، و بافت فرسوده‌ حاشيه ‏اي  را دربر مي‏ گيرد. با توجه به گستردگي حوزه‌ مطالعه در هر بافت، محلات واجد الويت براي بازآفريني با استفاده از تكنيك TOPSIS انتخاب مي ‏شوند. در محلات واجد الويت، ساكنان هر كاربري با به ‏دست ‏آوردن ميزان سازگاري، وابستگي، و كارايي ملك خود تصميم به بازآفريني ملك داراي بدترين ميزان كارايي با كسب مجوز از شهرداري مي‏ نمايند. پس از درگيرشدن مردم در فرايند بازآفريني، سرانه‌ كاربري‏ هاي مورد نياز در محلات واجد الويت به سرانه‌ استاندارد نزديك شده است. بنابراين، اين مدل مي ‏تواند بازآفريني كاربري اراضي را با درنظرگرفتن عاملان بازآفريني محقق گرداند. بنابراين، پيش‏ شرط همه‌ برنامه ‏هاي مشاركتي باور سياست‏ گذاران و مديران شهري به تأثير مشاركت شهروندان در حل مسائل و مشكلاتي است كه بهبود كيفيت زندگي آن‏ها در گرو يافتن راه‏ حل و چاره‏ اي مناسب براي آن‏هاست.