نگرش سيستمي در برنامه‏ ريزي فضايي توسعه‌ روستايي با توجه به رويكرد ساختاري- كاركردي

توسعه‌ روستايي مفهومي همه ‏جانبه و سسيستمي است كه، علاوه بر عمران و بهسازي روستا، همه‌ جنبه ‎هاي حيات اقتصادي، اجتماعي، و فرهنگي روستا را دربر مي ‎گيرد. يك برنامه ‎ريزي آرماني و هدفمند در مناطق روستايي نيازمند رويكردي جامع است كه بايد ناظر به اين ويژگي‏ ها و پوشش ‏دهنده‌ آن‎ها باشد. تفكر سيستمي فرايند شناخت مبتني بر تحليل (تجزيه) و تركيب در جهت دست‏يابي به درك كامل و جامع يك موضوع در محيط پيرامون خويش است كه ويژگي‎هايي همچون هدف، كليت، روابط متقابل، و محيط بيروني و دروني از اصول تشكيل‏ دهنده‌ آن است. بنابراين، برنامه‎ريزي روستايي نيازمند شناخت روستا با نگرش سيستمي با توجه به كنش متقابل و وابستگي اجزاي تشكيل ‏دهنده‌ آن با يكديگر و محيط پيرامون در سطوح ملي و منطقه‏اي است. شناخت سيستمي در دو سطح است: 1. روستا؛ توجه به كاركردها- ساختارها و پيوندهاي دروني- بيروني روستايي در عرصه‌ برنامه‎ريزي و توسعه‌ روستايي با زيرسيستم ‎هاي اقتصادي، اجتماعي، و كالبدي قابل بررسي و با عملكردهاي خدماتي و توزيع خدمات رابطه دارد؛ 2. سرزمين؛ توجه به عوامل خلأ فضايي- عملكردي خدماتي روستايي با نتايج منطقه‏اي قابل بررسي و با وابستگي روستا به شهر، مهاجرت، و عدم انباشت سرمايه در روستا رابطه دارد. سامان‏دهي تنوعات موجود از لحاظ برخورداري منابع ناحيه ‏اي، نيازها و توانمندي هاي منطقه اي، تقسيم كار بين بخش‎هاي شهري و روستايي با برنامه ‎ريزي فضايي و آمايش سرزمين قابل بررسي و از طريق ساختارهاي نهادي و مديريتي به‏طور نظام‎مند هدايت مي‏شود. نگرش سيستمي در برنامه ‏ريزي فضايي با رويكرد ساختاري- كاركردي با شناخت جامع سازمان فضايي زمينه‌ توسعه‌ نهادي محلي، ملي، و منطقه‏اي را فراهم مي ‏آورد.