تحليل و سطح‌بندي مناطق پانزده‌گانه كلان ‌شهر اصفهان برمبناي رويكرد برنامه‌ريزي شهري بيوفيليك

به دنبال رشد سريع جمعيت، گسترش شهرها و افزايش جدايي گزيني شهر از طبيعت، مشكلات متعددي ازجمله آلودگي هوا، كاهش پويايي اجتماعي در ارتباط با طبيعت، عدم همخواني طبيعت با كالبد شهر، هدر رفتن منابع طبيعي و معضلات ترافيكي ناشي از كاهش استفاده از گزينه‌هاي حمل‌ونقلي سازگار با محيط طبيعي گريبان گير شهرها و به‌ويژه كلان‌شهرها شده‌است. رويكرد نوين برنامه‌ريزي شهري بيوفيليك با در نظر گرفتن ارتباط شهر و شهروندان با طبيعت به‌عنوان اصل اساسي در برنامه‌ريزي، در راستاي رفع مشكلات فوق ارائه گرديده است. پژوهش حاضر با هدف ارائه چارچوبي چندبعدي براي سنجش رويكرد برنامه‌ريزي شهري بيوفيليك در مقياس كلان و تحليل و سطح‌بندي مناطق پانزده‌گانه كلان‌شهر اصفهان برمبناي رويكرد برنامه‌ريزي شهري بيوفيليك مي‌باشد. در اين راستا از پارادايم پژوهش مختلط (شامل روش‌هاي كمي و كيفي به‌صورت تركيبي) استفاده‌شده و اطلاعات موردنياز از طريق روش‌هاي كتابخانه‌اي و ميداني (از نوع پرسشنامه) گردآوري شده‌است. براي تحليل داده‌ها از روش‌هاي تحليل فضايي (تحليل شبكه، تحليل فاصله اقليدسي و درون‌يابي) و سنجش‌ازدور، جهت سطح‌بندي مناطق از روش شكست‌هاي طبيعي و نيز براي وزن دهي به سنجه‌ها و مؤلفه‌ها از روش سوارا بهره گرفته‌شده است. نتايج پژوهش حاكي از عدم توازن ميان مناطق پانزده‌گانه كلان‌شهر اصفهان به لحاظ برخورداري از امكانات و پتانسيل‌هاي طبيعت‌محور مي‌باشد به‌گونه‌اي كه از يك‌سو در مناطق مركزي و غربي به‌خصوص مناطق 1، 3 و 9 عمده شرايط و زيرساخت‌هاي برنامه‌ريزي شهري بيوفيليك تجمع يافته‌اند و از سوي ديگر مناطق 14 و 15 در محروم‌ترين وضعيت به لحاظ رويكرد برنامه‌ريزي شهري بيوفيليك مي‌باشند.