اثربخشي درمان خوددلسوزي بر مشكلات خواب و خودسرزنش‌گري همسران نظاميان

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش خوددلسوزي بر مشكلات خواب و خودسرزنش‌گري در همسران نظاميان انجام شد. روش: جامعه آماري موردمطالعه شامل تمامي همسران نظامي شهر ري تهران بود كه از اين ميان، 30 نفر از زنان كه ملاك‌هاي ورود به پژوهش را داشتند، با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند كه به‌صورت گمارش تصادفي، ۲ گروه 15 نفره آزمايش و كنترل گزينش شدند كه گروه آزمايش، 8 جلسه آموزش خوددلسوزي دريافت كرد و گروه كنترل، هيچ مداخله‌اي را دريافت نكرد. شركت‌كنندگان با پرسش‌نامه مشكلات خواب پيترزبورگ (1989) و مقياس سطوح خودسرزنش‌گري تامسون و ظروف (2004) ارزيابي شدند. يافته‌ها: داده‌ها با استفاده تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر، به‌وسيله نسخه 23 نرم‌افزار SPSS تجزيه‌ و تحليل شدند. مقايسه ميانگين‌ها نشان داد مداخله در تغيير نمرات مشكلات خواب و خودسرزنش‌گري، مؤثر عمل كرده است. تفاوت‌ها از پس‌آزمون به پيگيري معنادار نيستند (P 0/05)؛ به اين معنا كه اثرات درماني در طول زمان ثبات داشته‌اند. نتيجه‌گيري: مي‌توان نتيجه گرفت آموزش خوددلسوزي بر مشكلات خواب و خودسرزنش‌گري همسران نظاميان اثربخش بوده است و اين اثربخشي در طول زمان ثبات داشته است.