نماد و نقش آن در تبيين لايه هاي معنايي صفات خبريه خداوند در قرآن

قرآن به عنوان متني الهي از لايه هاي معنايي به هم پيوسته تشكيل شده است. اين لايه ها در عين يكپارچگي معنايي در چينش واژگان «تفصيل» يافته است؛ كه دريافت دقيق اين لايه ها، نيازمند به ابزار زبان شناسي است تا ضمن همراه ساختن مخاطب با مسير معنايي خود، او را تا عميق ترين لايه ها رهنمون و به يكپارچگي معنايي نزديك نمايد. نماد، نشانه اي امري قدسي و فرود آمده از عوالمي فراتر از انسان است كه خود را در بستر واژگان به ظهور مي رساند تا بتواند ميان انسان و اين معاني ماورايي، پيوند معنا و فهم برقرار سازد.در اين پژوهش تلاش شده است به كمك نماد، ميان آيات صفات خبريه خداوند و مفهوم عميق آن ها با مخاطبان و مفسران پيوند عميق ايجاد شود تا از تشتت آراء آن ها و نسبت شخص وارگي به خداوند در ذيل اين آيات جلوگيري به عمل آيد. نتيجه اينكه قرآن كريم به عنوان كتابي كه از عالم ملكوت و جانِ نفس نزول پيدا كرده، در قالب الفاظ بشري و به تناسب افكار او در ظرف بشري مظروف گرديد. مبتني بر اين مقوله، بعضي از آيات كه ذيل صفات خبريه خداوند «وجه – عين – يد – استواء بر عرش – نفس – فوق – سمع – بصر)، نازل گرديد؛ چون از همين تركيب بهره مند است، مفسران و فلاسفه را در ذيل خود، به آراء متفاوت تفسيري گرايش داده است.