سنجش و ارزشيابي و نقش آن در يادگيري؛ نگاهي به رويكردهاي موجود در حيطه سنجش و ارزشيابي و نقشش در يادگيري

آموزش و يادگيري ساختاري چند وجهي است و داراي ابعاد زيادي است كه در آن دخيل و اثر گذار مي باشد. از همين رو اين تحقيق با رويكردي تحليلي به سنجش و ارزشيابي و نقش آن در يادگيري با نگاهي به رويكردهاي موجود در حيطه صورت پذيرفت. روش اين تحقيق مبتني بر مطالعه كتابخانه و مطالعه منابع در حيطه مورد نظر بود و  بررسي تحليلي در اين زمينه كه مبتني بر دو بخش مطالعه نظري و رويكردي و مطالعه تطبيقي در اين زمينه بود نشان داد كه در زمينه رويكردهاي مورد بررسي، ديدگاه رفتاري،  رويكردي كمي و منطبق بر نمره را دارد، رويكرد شناختي كيفي گرا و فرايندي و رويكرد انسان گرائي صرفا توجه به فراگير بدون توجه به ابزار سنجش دارد. همچنين در زمينه مطالعه تطبيقي يافته ها گوياي اين مساله بود كه رويكرد ارزشيابي كشورهاي مختلف در بر گيرنده هر دو الگو و رويكرد شناختي و رفتاري است اما در زمينه استفاده و بكارگيري الگوي ارزشيابي تفاوت هاي مشخصي وجود دارد. در اين زمينه كشور ژاپن و فنلاند رويكرد كيفي و توصيفي رويكرد غالب است؛ كره جنوبي و آمريكا تعامل آميخته هر دو رويكرد با تاكيد بر ديدگاه شناختي را در امر آموزش بكار مي گيرند و اما ايران كشوري با رويكرد غالب كمي در امر آموزش مي باشد كه عمده گزينش ها و شرايط پذيرش دانشجو در مقاطع تحصيلي و تكميلي بر مبناي يك آزمون كمي عمدتا بسته پاسخ است.