تحليل آسيب هاي علمي و پژوهشي رشته عمران در دانشگاه هاي ايران

علوم مهندسي عمران از سال 1336 كه پايش به دانشگاه هاي ما باز شد تا زمان حاضر شاهد فراز و نشيب فراوان بوده است پژوهش هاي علمي، كه بخش عمده اي از فعاليت هاي دانشگاه ها و پژوهشگاه هاي كشور را طي دو دهۀ اخير به خود اختصاص داده است، بدون شك يكي از مؤلفه هاي قطعي توسعه و پيشرفت كشور قلمداد ميشود. تأكيد رهبران سياسي و نخبگان علمي كشور بر نياز جدي به توسعۀ هرچه بيشتر علم و فنّاوري گواهي بر مدعاي فوق است. از طرفي، بروز ضعف ها و كاستي ها، چه در برنامه ريزي و چه در اجراي هدفمند پژوهش هاي علمي، موجب سردرگمي نهادهاي دست اندركار شده و چشم انداز آتي پيشرفت علمي كشور را با شك و ترديد جدي مواجه ساخته است. در اين نوشته، ضمن انتقاد از صرفاً بيان مشكلات موجود، پيشنهاد شده است تا آحاد جامعۀ فرهيخته پژوهشي كشور، از طريق تبادل نظر و همفكري، مساعي خويش را در ترسيم نقشه راهي براي اجراي هدفمند پژوهش علمي طي دهۀ اخير به كار بندند. طبق يك طبقه بندي ميتوان آسيب هاي مرتبط با اين رشته را به آسيب هاي مربوط به نظام اجتماعي (شامل عدم وجود راهبرد جامع، ارتباط با گفتمان مسلط، توسعه ناكافي نهادهاي علمي، توهم استغنا از علوم مهندسي، ارتباط ناقص با دستگاه هاي اجرايي، ابهام وحدت دو نهاد حوزه و دانشگاه، نابسندگي معيارها، دست دوم بودن علوم مهندسي و فرار نخبگان،( آسيب هاي مربوط به انديشمندان) اعم از ابهام ارتباط دانشگاه و صنعت، رضايت بخش نبودن سطح دانش فني، ابهام در بومي سازي، ابهام در بروزسازي، ناكافي بودن مطالعات ميان رشته اي، بحران روش، آشفتگي مفاهيم، عدم استفاده از اساتيد مجرب) و آسيب هاي مرتبط با دانش پژوهان (شامل عدم تناسب با سطح دانش پژوهان و بحران كار تقسيم نمود.